Het is een recept voor een goede blogpost: maak een top-zoveel-lijstje, dat gemakkelijk te lezen is, licht op inhoud, gemakkelijk door te sturen, en met nét een klein beetje controverse (elf nummers maar? en in dié volgorde? en waarom niet dit? en waarom dat op nummer één?). 

Schrijf een klein beetje bij elke keuze — als het mogelijk is, verspreid het over verschillende pagina’s, met reclame op elke pagina. En vergeet niet te eindigen met een oproep in de zin van “en u, beste lezer, wat denkt u ervan? zijn we dingen vergeten? laat het ons zeker weten in de comments!”

So without any further adieu: de top 11 van de beste tv-intro-song aller tijden. Niet van intro-tv-tunes, maar songs. 

 

11. Love Boat

Ah, Love Boat. Isaac, een cocktail! Dokter, een voorschrift! Purser, euh, dinges. En mevrouw wiens naam en functie ik vergeten ben, euh, ook dinges. En irritant meisje dat daar rondliep, ook dinges. 

…maar voor de rest: ideaal om mee te zingen! En het was in de Franse versie waar wij naar keken ook in het Engels!

10. The unknown stuntman

Oei, nummer tien en ik ben al aan het vals spelen. The Fall Guy, in de periode tussen 1982 en 1986, heb ik eigenlijk alleen maar in het Frans gezien, en dan was het muziekje ervan het -icky– L’homme qui tombe à pic. Deze heb ik veel later maar ontdekt. Veel en veel beter.

9. Where everybody knows your name

Ik had de tekst hiervan in Rotring geschreven op een minuscuul spiekbriefje in mijn shoolagenda, dat ik mijn vriendjes kon verbazen, dat ik meer dan alleen de eerste strofe kende.

Euh nee, wie houd ik voor de gek, ik had natuurlijk helemaal geen vriendjes.

8. L’amour en héritage

Ja, lach maar. Nana Mouskouri en alles: ik had daar zelfs een hele LP Van, vol kinderliedjes. Afgrijselijk irritant slechte kinderliedjes, zo vanop een afstand van 35 jaar bekeken, en dat mijn ouders daar maanden aan een stuk elke dag naar moesten luisteren, ’t is erg. Enfin, ’t was tussen Nana Mouskouri Chante Pour Les Enfants (l’enfant et la gazelle!) en Louis Neefs en Marva Zingen Kinderliedjes, als ik heel eerlijk ben. Dat en Bourvil Chante Pour Les Enfants (sébastien le pinguoin! bon voyage monsieur dumollet!).

Euh maar hoedanook: voor of tegen Mouskouri, en voor of tegen Mistral’s Daughter en de Franse herdubde versie: L’amour en héritage is een meesterwerk. Die violen! Die mineuren! Die stem!

7. Good ol’ boys

Ik wist niet wat country was, en ik wist niet wie Waylon Jennings was, maar ik vond Dukes of Hazzard fantastisch. Te jong om de Daisy Dukes van Daisy Duke te appreciëren misschien, maar nog niet te oud om plat te liggen bij de slapstick van Sheriff-Rosco-P.-Coltrane. Oh, en machtig goed nummer ook, natuurlijk. En zo toepasselijk, met heel de outlaw country erbij.

6. Woke up this morning (Chosen One Mix)

Wat een tijd om mee te maken, toen The West Wing en The Sopranos het televisielandschap voor altijd veranderden. Ik had de DVD-dozen allemaal staan (ha, waar is de tijd), en ik bekeek de afleveringen allemaal na elkaar in lange marathonsessies. Ik sloeg de intro van The West Wing telkens over. Die van The Sopranos nooit: ijzersterk nummer, ook na meer dan 80 afleveringen.

5. Short Skirt/Long Jacket

Okay, okay. Weer vals gespeeld. De versie die bij Chuck gebruikt wordt is de versie zonder woorden. Maar ik kende het nummer al van voor ik Chuck kende, en ik zing altijd mee, zelfs al is er geen tekst bij de intro van de serie. En de tekst is helemaal van toepassing op Yvonne Strahovski. Mmmm Yvonne Strahovski.

4. Where my heart will take me

Mijn adem stokte, toen ik voor het eerst de generiek van Star Trek: Enterprise zag. Zo helemaal anders! En toch: zo helemaal juist! Ik weet dat er veel mensen absoluut geen fan van de serie waren (ik wel), en ik weet dat er waarschijnlijk nog meer mensen dit geen gepaste Star Trek-intro vonden. Ik wel. Compleet over the top sentimentaliteit, jingoïsme, pseudo-religiositeit: allemaal present. En het stoort mij niet, ha!

3. Bad Things

Zompig, donker, zuiders: de combinatie van muziek en beeld in de openingsgeneriek van True Blood zet meteen de toon (van de eerste serie, dan toch).

4. Suicide is Painless

M.A.S.H., de serie, heeft langer geduurd dan de oorlog waarin de serie plaatsvond. Zelfs als klein kind was het duidelijk dat er ets verkeerd was. Het was grappig, maar het was ook tragisch. De uitzichtloosheid, de eeuwige modder, het gevoel van echt gevaar, de anarchie: Suicide is Painless, alles in één nummer gestoken. Machtig goed!

1. A Place in Time

Men kan vóór of tegen The 4400 zijn als serie, maar een mens kan toch moeilijk iets tegen dit nummer hebben. Perfect.

 

Alles tesamen, voor in de auto of op de telefoon: