De Feesten zijn nog maar anderhalve dag bezig, ik heb er nog niets gedaan, ik ben nauwelijks buiten geweest, en ik ben ze nu al redelijk beu.

Erg hé.

Het wordt erger en erger met mij, vrees ik: de gedachte alleen al dat er op honderd meter van hier in één richting een heel Baudelopark vol mensen loopt, en dat er op honderd meter van hier in de andere richting een Vlasmarkt is waar heel de nacht tot morgenvroeg duizenden en duizenden kilo’s lillend mensenvlees zich vol staan te gieten met slechte drank — yurgh.

Vannamiddag moest ik naar het station Zelie gaan ophalen. In het terugkeren heb ik de fout begaan door het centrum te rijden met de fiets: kolonne na kolonne mensen. Hier en daar zal er wel een kind tussen gelopen hebben dat aan het lachen was, vermoed ik, maar ik zag alleen maar grijze mensen. Vissengezichten, lijkbidders, toeristen, glibberig vochtig tussen zweet en stortvlagen, op slenter.

Ergst van al, tussen Sint-Pietersstation en thuis: de Vlasmarkt. ’s Ochtends en ’s middags: we gaan er niet over spreken. Maar zelfs in de late namiddag is het er een soort zwartplastieken kerkhof. Het enige geluid het geslef van mensen op doortocht, want hadden ze niet in de gazetten en op het nieuws gezegd dat het hier gezellig was?

Hey, misschien ben ik gewoon niet zo’n people person.