Daarnet was Zelie haar dagelijkse dosis van twintig of zo nieuwe Latijnse woordjes aan het overlopen. Vraag eens aan mij, zeg ik om te lachen.
Waarop ze mij overhoort, en blijkt dat ik gelijk achttien en een half van de twintig woorden nog wist.
Dat is dus verdorie meer dan ik ooit zou geweten hebben toen ik zelf in het tweede jaar Latijn zat.
Als ik met een half oog meevolg met Zelie en haar Latijnse woorden, dan ken ik het honderd procent van buiten: de zeshonderd woorden die ze vorig jaar moest kennen, daar moogt ge mij om het even wanneer een examen van geven, dat zal zowat perfect zijn.
Hoe erg is dat, jong.
Ik heb daarop gevloekt, bloed zweet en tranen toen ik die moest leren toen ik zo oud was als zij. En dat lukte maar niet en het lukte maar niet — en nu weet ik nog allemaal wat ik toen niet kon onthouden.
Geheugen, ‘t is een vuile beeste.
Reacties
4 reacties op “Het is niet eerlijk, zeg ik u”
Idem! De dochter net gestart in de eerste latijnse! Ik heb zelfs mijn Verba van de zolder gehaald!
Ik weet niet of het een verschil maakt, maar heeft ze je in beide richtingen ondervraagd? Gaat het even vlot?
Een gedacht: zou het kunnen dat het is omdát je er tóen zo op gezweet hebt, dat het nu zo makkelijk gaat?
Het moet zo iets zijn, Jan. Ik heb hetzelfde voor, dingen die ik vroeger maar niét kon onthouden toen het moest, die zitten nu gebruiksklaar in mijn random access verstand. De oorzaak is te zoeken bij het short term vs long term geheugen verhaal: je studeert, en stopt zo dingen in je korte termijn geheugen, dat dan volloopt en begint te sputteren (tijdens een examen, uiteraard). Na een tijdje worden de dingen gearchiveerd in je langetermijngeheugen, wat er voor zorgt dat je ze letterlijk jaren later nog weet.
Geheugen, een vuile beeste inderdaad.