De Familie Backeljau, die kende ik natuurlijk al langer, van op de radio. Ik was 24 toen de eerste aflevering van de Familie op televisie kwamen, en ik was direct fan.

Niet op een ironische hipster ha ha ik lach ermee omdat het zo slecht is dat het weer goed wordt, maar omdat ik het gewoon écht goed vond. Ergens tussen Bottom en Rab C. Nesbitt, met al de Belgische traditie van generaties stripverhalen en surrealisme: absurde humor met een hart.

Enfin, misschien heb ik er in mijn hoofd iets van gemaakt dat het niet was, maar het punt is: ik heb géén slechte herinneringen aan Luk Wyns. In mijn hoofd hoeft niet lastig te lopen dat hij vooral van onnoeëzel manneken! zou blijven plakken zijn. 

Maar kijk. Ik las vanmorgen in de gazet dat hij het dat wél vervelend zou vinden: “Ik wilde komaf maken met de vooroordelen dat ik alleen met volkse comedy weg kan.” Vijf jaar heeft Wyns alles op pauze gezet, en begon te werken aan wat nu op maandagavond op 2BE te zien is: Crimi Clowns. 

Maar. Zo. Enorm. Goed. 

Het is The Sopranos maar dan met kleine kleine criminelen, een soort dysfunctionele familie waar de mannen overdag aan lager wal geraakte clown zijn en ’s nachts overvallen plegen, en van sex en drugs en geweld doen. 

Cinemtografisch is het C’est arrivé près de chez vous en Natural Born Killers, met dat typische (heh) filmische beeld van zaken gefilmd met een fototoestel.

Eén aflevering en een preview van een tweede gezien, en ik ben meer dan verkocht. Ik kijk hard uit naar volgende week. 

(ik heb de trailer niet bekeken omdat ik geen stukken wil zien buiten de context, maar voor wie daar geen problemen mee heeft: hieronder. Ongetwijfeld met bloed en blote wijven.)