Alles klasseren en bijhouden, dat leidt soms tot fijne herontdekkingen. Zoals kijk:

Een volledige originele doos van Elite, van bijna 29 jaar geleden.

Ik wou dat ik kon zeggen dat het een fantastisch spel was, maar dat was het vrees ik niet echt: minuscuul klein van wereld (zelfs al was het onvoorstelbaar enorm voor die tijd en voor de hardware), bijzonder weinig afwisselend van gameplay (gerief over en weer verschepen, op de vlucht slaan, lange periodes van saaiheid onderbroken door adrenalistoten van gevecht — en altijd de mogelijkheid dat er tijdens de warp iets mis liep, aargh), grafisch op het kinderlijke af eenvoudig, en enorm moeilijk (zeker in het begin: het was dágen voor ik degelijk kon docken in zo’n Coriolis-station). 

Ik zou kunnen zeggen dat het een slecht spel was, maar dat was het vreemd genoeg absoluut niet: zelfs al is het naar huidige maatstaven zowat onspeelbaar  (probeer anders maar: Oolite is een redelijk nauwkeurige kloon), in dié tijd zat ik er helemaal in. Het gebrek aan detail (en het feit dat ik niet begreep hoe kinderlijk eenvoudig de procedurele generatie in mekaar zat) maakte dat mijn fantasie overuren deed. Ik leefde mee met de verhandelde slaven, ik kon me een idee vormen van hoe de planeten Riedquat of Uszaa er uitzagen, ik hield lange prijslijsten bij van goederen op verschillende planeten, maakte mijn eigen sterrenkaart, zag meer details dan er pixels waren op het scherm… good times. 

Te hopen dat Elite: Dangerous echt zeer goed is. Dat ze het juiste evenwicht vinden tussen dingen tonen en de verbeelding laten werken.