Ik had de eerste twaalf boeken van een reeks gelezen. Daar zaten goede tussen, en minder goede en soms ook eens een slecht.

Het begon wat tegen te steken, altijd min of meer hetzelfde stramien, en ik dacht: stoppen voor het mij echt helemaal verleed is.

En dan ging er een tijd over en begon ik toch aan boek 13: 500 of zo bladzijden zeer aangenaam verhaal. Verder met boek 14: idemdito, nog een trapje hoger. Boek 15: nóg wat beter, met momenten van quasi-poëtische schoonheid (in de omschrijvingen van bijlgevechten, of all things).

En nu zit ik met het omgekeerd probleem van ervoor, en hetzelfde gevolg: ik zie het eigenlijk niet zitten om boek 16 te lezen, omdat ik bang ben dat het alleen maar bergaf kan.

Gnnnn.

Even pauze, dus, denk ik. Na de derde aflevering van seizoen drie van Game of Thrones bedacht ik dat ik van alles al vergeten was uit de boeken: tijd om nog eens A Song of Ice and Fire te herlezen.