Het valt mij moeilijker en moeilijker om de sociale geplogenheden te volgen — hoe gaat het ermee? goed, goed, en met u? ah, we mogen niet klagen hé.

Fuck fatische communicatie, zegt mijn hoofd mij met alsmaar meer aandrang. 

Er was zo’n periode in de jaren 1990, denk ik, dat ik rondliep in de stad in de hoop dat iemand mij zou aanspreken en boel zou beginnen zoeken, en mij misschien een stamp zou verkopen. 

En dat ik dan terug zou kunnen stampen. Hard. Met de stalen tippen van mijn Doc Martens op knieschijven en scheenbenen. Ellebogen in maag, knie in kruis. Dat ik met scherpe nagels zou klauwen in het gezicht, vastgehaakt in oogleden en oorschelpen, heelder klompen haar uittrekkend. 

Niet dat het ooit gebeurd is — op die ene keer in Portugal na, dat ik in elkaar gebokst werd door een bende ontsnapte gevangenen, en dat ik ze gebroken ribben of niet, met gretigheid achtervolgde om mijn portefeuille terug te eisen, en dat ik me flatteer dat ze de waanzin in mijn ogen en het schuim op mijn lippen zagen, en mij al mijn geld uiteindelijk hebben teruggegeven en weggevlucht zijn. 

Dat is over gegaan, dat gevoel van GNNGGGNNNNNN, jaren aan een stuk. Maar nu is het al een hele tijd terug, en ik weet niet of dat eigenlijk wel zo goed is.

Niet dat het lichamelijk nog zou mogelijk zijn, tegenwoordig — drie dagen geleden even met Jan gevoetbald op straat en ik heb er nog altijd pijn van — maar toch: ik zit voortdurend met verbale moorddaad in mijn hoofd. 

Tegen random voorbijgaanders en ook tegen mezelf: ’t is more often than not equal opportunity anger, in mijn hoofd. 

En Twitters en Facebooks zijn daar niet goed voor. OH HOU TOCH UW MOND, STOMME TRUT, wil ik dan roepen, met een paar paragrafen kleinerende argumenten erachter. Of dan lees ik iets en wou ik dat ik in iemand zijn gezicht zou kunnen sissen precies hoe zielig en belachelijk ik hem wel vind. Of FUCKING KLOOTZAK tieren, opnieuw en opnieuw en opnieuw, tegen sommige mensen. 

Televisie is daar ook niet goed voor. En kranten ook niet. Politiek. “Kunst”.

Niets is daar goed voor, eigenlijk.