’t Moet iets zijn dat in de lucht hangt, met het veranderen van de seizoenen of zo, genealogie en dingen: ik kreeg vannacht out of the blue een boodschap van iemand uit Miami die vroeg om de naam van mijn ouders te bevestigen. 

Hij had het verkeerd, hij verwarde mijn ouders met de ouders van mijn vader (of hij verwarde mij met mijn vader, dat kan ook), maar ik heb hem op weg geholpen — het was die meneer van drie jaar geleden, die in Rio de Janeiro geboren was, de zoon van de dochter van de boer van de man van een zus van de moeder van mijn grootmoeder:

…en toen ik aan het kijken was in de database met de namen en de foto’s, kwam ik deze tegen:

Een slechte scan van een uitgeknipte foto van een broer van die mens zijn voorouder. Ik word daar altijd wat nerveus van, als er slechte scans van foto’s zijn — om nog niet te spreken van in stukken geknipte foto’s: dat is gewoon informatie weggooien, vernietigen, voor altijd kwijtraken!

En neen, ’t was niet gewoon een lichte foto, ’t was echt een slechte scan, er zat helemaal geen donker in, niets, nada, zip:

Een snok aan de levels later was er dit, zonder enig verlies van gegevens:

Dat heb ik dan maar opgeslagen, maar als ik toch bezig was, dacht ik: waarom geen presentatiefoto bijmaken. Da’s dan geen “echte” foto in de zin van een origineel, maar ’t staat toch properder in grafiekjes en rapporten. 

Stap twee: losgaweg wat achtergrond bijverzinnen.

Stap drie: scheurtjes en vlekken wegsmurfen.

Stap vier: die achtergrond, die er nu veel te smooth uitziet, wat textuur geven.

Stap vijf: opkuis en kleurcorrectie. En neen, ’t is geen professionele foto-restauratie, maar in vergelijking met het origineel is het toch een groot verschil, en véél properder samen met andere (wel) volledige foto’s: