Kijk nu, bijna hetzelfde als Fires of Heaven: het had veel korter gekund, en de herhaling is zo overdreven dat het soms lachwekkend wordt. Knippenplak uit een review online:
This is another metropolitan-city-phonebook-sized novel with a potentially interesting story that is bogged down by its excruciatingly slow pace, regular insertions of backstory, constant descriptions of the garb of every major and minor character (garb which keeps getting smoothed, straightened, or otherwise adjusted), and too many mentions of expanses of bosoms, spankings, sitting on knees, sniffing, snorting, and braid yanking. (I swear, if I have to read “good stout Two-Rivers woolens” one more time…)
Dat is allemaal waar, en het vermelfd nog niet eens het eindeloze casual sexism en het eindeloze casual racism, waarbij elk land en elke regio van de hele wereld een eigen man-type en vrouw-type heeft, en dat alle vrouwen/mannen van die plaatsen dezelfde inwisselbare karaktertrekken hebben. Dat geeft dan “oh, ‘t is er één van Arad Doman, da’s dus alweer zo’n karikatuur van een duizend-en-een-nachten-nymfomane”, of “ah, ‘t is een Two Rivers-man, da’s dus weer een bescheiden superman die het niet beseft”. Bleh.
Maar toch: het stoort me nog altijd niet echt al te hard. Het is duidelijk dat er in deel zes allerlei figuren en legers verschoven moesten worden om klaar te staan voor later.
Rand begint ook krankzinnig te worden, wat wel boeiend is. In klassieke onbetrouwbare-verteller-stijl zien we de krankzinnigheid van Rand voornamelijk vanuit zijn eigen standpunt, waardoor het allemaal plausibel lijkt — tot we stil staan bij wat hij eigenlijk aan het doen is.
En dan zijn er nog twee verschillende afvaardigingen van Aes Sedai, had Rand een amnestie uitgeroepen voor mannen die kunnen channelen en zet Mazrim Taim een spooky Black Tower op als tegenhanger van de White Tower, mondt één en ander uit in een enorme veldslag op het einde van het boek, zijn er evoluties met Egwene (ha!) en Elayne en Nynaeve die ineens écht Aes Sedai worden.
Yep. een boek waar andermaal zeinig of niets van “hack slash actie” gebeurt (op die veldslag na dus), maar andermaal geen echt probleem voor mij, en andermaal gewoon doorgelezen naar het volgende boek.