Seanan McGuire
Tordotcom, 2023, 161 blz.

Antoinette is haar vader verloren. “Slordig,” is mijn instinctieve antwoord daar in mijn hoofd altijd op — in dit boek komt het erop neer dat “vader verloren” en “pennenzak verloren” min of meer op hetzelfde niveau gezet worden: Antoinette (Antsy) doet een deur open naar een soort winkel waar alle verloren voorwerpen terechtkomen.

En dan blijkt dat zij in die winkel ook zelf iets verliest, waarna ze — veranderd — terugkeert naar de wereld waar ze geworden werd. En op het einde naar de School for Wayward Children gaat.

Ik vond dit een degelijk boek(je). Het begin, waar we te weten komen waarom Antsy deze wereld wil ontvluchten, is met enige voorsprong het meest schrijnende begin van een boek in de hele reeks.

Jammer, maar gezien de doelgroep van vermoed ik 10 tot 12-jarigen begrijpelijk, begint het boek met deze waarschuwing:

hile all the Wayward Children books have dealt with heavy themes and childhood traumas, this one addresses an all-too-familiar monster: the one that lives in your own home. Themes of grooming and adult gaslighting are present in the early text. As a survivor of something very similar, I would not want to be surprised by these elements where I didn’t expect them.

I just want to offer you this reassurance: Antsy runs. Before anything can actually happen, Antsy runs.

Tja. Het is waar wat er staat. Het zou aangrijpender en spannender en beter geweest zijn als het er niet stond. Voor mij, in alle geval, hadden die twee laatste dingen er niet moeten staan.