Seanan McGuire
Tordotcom, 2022, 150 blz.

Woot! Het is eens een ander verhaal dan anders! Geen persoon die in een deur stapt en er een ideale wereld vindt en dan terugkeert naar diens geboortewereld, maar iemand die in een vorig boek een zeemeermin was (ze is dik, wat haar definieert, ah ha ha), en dan terug op aarde kwam, en dan op een avontuur ging en daar ook in de zee terechtkwam maar het was een zee vol Lovecraftiaanse monsters en nu is ze bang.

Om daar iets aan te proberen doen, besluit ze dat het best is als ze alles vergeet, ook haar ideale wereld waar ze een zeemeermin was en gelukkig. En dus trekt ze naar de tegenhanger van de School for Wayward Children. De school waar kinderen die niét gelukkig waren, aangeleerd wordt om alles te vergeten.

Ik dacht echt van hoera ’t is eens een andere situatie, en het was wel even interessant, maar dan was het ineens zooooooooo stereotiep zwart wit goed slecht, dat het eigenlijk ook niet mee leutig was.

Maar bon, kort avontuur, een paar mensen van vorige boeken komen terug (onder meer Regan van nummer 6), er zitten een aantal memorabele scenes in, en het heeft een happy end. Een mens kan niet veel meer vragen, denk ik, op dit punt in deze reeks.