We gingen vandaag couteaux maken en risotto en kip in citroen.

Voor die scheermessen moest er een citroenmarmelade gemaakt worden, en dus heb ik een stuk of acht citroenen à vif gepeld. Ik doe dat nog graag.

En dan heb ik scheermessen in stukken gesneden en in hun eigen kookvocht teruggedumpt. Sandra had ze eerst gekookt en gekuist:

Zo zagen ze er vóór uit:

En zo achteraf (oei, inconsistente kleuren, slecht van mij maar geen zin om te corrigeren):

Die stukken gingen terug in de schelpen, met blokjes tomaat erbij, wat bieslook, een paar druppels yoghurtdressing en een een paar druppels citroenmarmelade, wat croûtons, en dat gaf dan dit:

Daarna: een doodsimpele basisrisotto. Rijst wassen, wat look en beetje aanfruiten in olie, rijst erbij, wijn erbij en laten absorberen, en dan lepel na lepel groentenbouillon.

Afwerken met wat verbrokkelde gorgonzola en hazelnoot:

Lekker, maar een beetje een loden gewicht om op te eten: de helft was misschien genoeg geweest. De kaas was uitstekend, maar de hazelnoot vond ik een missing: de bedoeling was wellicht van er wat textuur aan te geven, maar in plaats van een aangename hey! een nootje-sensatie gaf het een onaangenaam ugh, de rijst is niet genoeg gekookt-gevoel.

Spijtig.

Hoofdschotel was een uitstekende citroenkip: kipstukken aanbakken met wat tijm, sherryzaijn toevoegen, sojasaus en honing, wat water toevoegen en plakjes citroen:

En dat laten inkoken tot stroop, en opdienen met groenten in paysanne gesneden in een beursje van savooikool op een mousseline met ongeveer drie liter olijfolie voor twee kilo patatten:

Mousseline moest nóg mastiekachtiger, zei de chef – volgende keer in de mixer, mijn gedacht. (Alhoewel, gewoon een pakje Mousseline kopen en aanlengen lijkt me een even goed plan.)

Die kip, ik denk dat ik die eens eerstdaags in onze tajine klaarmaak. Met, ik zeg maar iets, wat kaneel bij of zo.