Ik heb sinds een tijdje een Microsoft Surface 2 Pro (en laat mijn hoofd grust dat het Surface Pro 2 moet zijn, Bill Gates zegt het ook omgekeerd, kijk maar:

, maar dit geheel terzijde.)

Ik kan er eigenlijk zeer beknopt over zijn: zonder de minste overdrijving kan ik mij geen toestel voor de geest halen waar ik meer content mee geweest ben dan met dit. Van alle toestellen die ik ooit gehad heb, en dan spreek ik van van boormachines over keukengerief tot computers, en van TRS-80 tot nu.

Beeld u in: een toestel van ongeveer dezelfde afmetingen als een iPad, met een echt touch screen (waarmee ik bedoel: zowel voor vingers als voor een pen), honderden gigabytes opslagruimte, waar magnetisch een uitstekend klavier aan kan geklikt worden, dat zonder het minste probleem drie HD-schermen aanstuurt, dat moderne games speelt, en — vooral — dat een volledige echte computer is.

Ben ik een film aan het bekijken in de zetel? Surface in tablet-mode, enkel het scherm en het uitklapbare voetje om te steunen, koptelefoon in als er volk in de buurt zit, en anders zonder koptelefoon (het geluid dat uit die Surface komt is werkelijk uitstekend).

Zit ik in vegetatiemodus voor de televisie of wil ik een comic lezen op het toilet? Surface in de hand als een boek, bediend met mijn vingers.

Zit ik aan mijn bureau op het werk? Ik plug er twee externe schermen aan en een USB-hub aan waarin een backupschijf en een keyboard geplugd zitten, met een draadloze muis in het keyboard.

Heb ik een vergadering? Afhankelijk van het soort vergadering klik ik het magnetisch keyboard eraan vast en steek ik de muis in de usb, of neem ik mijn stylo mee en schrijf ik op het scherm. Dat ziet er dan bijvoorbeeld zo uit:

(Héérlijk thuiskomen in OneNote, trouwens: integratie van tekst en tekeningen en foto’s en screenshots en doorzoekbare handgeschreven notities en tekst op screenshots en foto’s, en de mogelijkheid om gesynchroniseerd geluid erbij op te nemen, de ideale notitieneemtoepassing — ik heb het járen aan een stuk gemist!)

Ik heb geen andere computer dan de Surface, en ik gebruik hem voor alles, zowel op het werk als thuis — dat is redelijk anders dan vóór de Surface: dan had ik een Mac voor werk, deed ik thuis dingen op een desktop-PC, en liep ik nog eens rond met een iPad.

 

Surface als tablet

Het is honderd procent mogelijk om zo’n Surface alleen maar als tablet te gebruiken. Er is Windows 8(.1) dat een reeks ingebouwde dingen heeft, er is een Microsoft Store waar allemaal apps en spelletjes en zo zijn, en alleen daarmee zou een mens ook voort kunnen.

Die hele Windows 8 op een computer met een touch screen, als ik dan toch moet vergelijken, vind ik een enorme verademing in vergelijking met iOS 7. Windows was plat vóór Apple plat was, en er is –vind ik persoonlijk, opnieuw– serieus veel meer over nagedacht.

Het begint bij de “homepagina”, die een mens helemaal naar zijn eigen goesting kan indelen, met live tiles die updaten en doen, en die meegroeit met uw eigen manier van werken. Zo ziet het er na drie maand bij mij uit:

Van de dingen die daarop staan, is een groot deel “tablet-mode”: alleen dat blokje kleine icoontjes (voornamelijk Office, dus) is zuiver desktop-Windows. Mail, kalender, Kindle, Comics, feed reader: allemaal zonder op de desktop te komen.

En ook de basisdingen zijn proper en handig — pak de alarmklok, bijvoorbeeld:

Om maar te zeggen dat ik geen problemen heb met Windows 8. De apps werken meestal in de breedte, wat in deze tijden van brede schermen een gemak is.

 

Net zoals de Windows-telefoon, doet Windows 8 aan agreggatie van allerlei socialemedia-accounts:

Het grootste verschil met iOS is natuurlijk dat Windows multitasking doet, in de zin van meer dan één app tegelijk kunnen gebruiken. In een klein venster de televisie opzetten via Yelo en ondertussen een boek lezen, bijvoorbeeld (ja, “er is een streamingprobleem” bij Yelo — Telenet en stabiliteit in streaming is géén goede combinatie):

Of kijken naar filmpjes via Plex en ondertussen mail lezen:

Split screen, en ja, die verdeling kan aangepast worden, en ja, dat is een enorm gemak, en ja, ik gebruik dat zeer regelmatig.

Om maar te zeggen: een niet-pro-Surface is meer dan een vervanging van een iPad. En ik heb mijn iPad al drie maand niet meer gebruikt.

 

Surface als computer

Tja, zo enorm veel is er niet te vertellen over die Surface als computer. Het is een degelijke Windowscomputer, met voldoende geheugen, een processor die krachtig genoeg is, geen gamingcomputer maar toch voldoende grafische kaart om games mee te spelen, en een snelle SSD.

Vooral dat laatste is een verademing: geen ratelende harde schijf meer, programma’s die vlugger starten dan hun schaduw: leutig.

Als ik met mijn computer aan een bureau zit, thuis of op het werk, hang ik er een aantal externe schermen aan, meestal in een configuratie als dit:

Surface links als achtergrondscherm (televisie thuis, muziek of algemeen internet op het werk), scherm van 1920×1080 in het midden als hoofdwerkscherm, kleiner scherl in portrait mode rechts voor mail.

Eén scherm is rechtstreeks aan de Surface verbonden, een aner via USB. Verder nog aan de USB: een klavier en een muis, externe hard disk voor backups, en (op het werk) een ethnernet-naar-USB-kabel.

En dan voelt dat aan als om het even welke andere normale computer. Al wat Office en Photoshop en dergelijke is, werkt perfect zoals een mens zou verwachten dat het werkt op een moderne computer. Ik heb geen klachten over traagheid of wat dan ook.

Zonder extern scherm is het een computer voor mensen met goede ogen: 1920×1080 op zo’n klein schermpje is écht heel klein, en vergeet het om probleemloos zonder muis te werken in pakweg Office of andere “desktop”-applicaties: mi-nu-scu-le icoontjes, vingers zijn gewoon veel te onnauwkeurig, en zelfs met de stylus is het niet evident.

Die stylus gebruik ik voor notities tijdens vergaderingen, voor tekeningen, en voor Photoshop — drukgevoelig en precies, zo moet het zijn — maar niet als muisvervanger in normale Windows.

En dus: voor situaties waar er on the go moet gewerkt worden in gewone Windows, plug ik gewoon een muis in, en heb ik er een magnetisch keyboard aan hangen.

Ik begin een beetje Microsoft-fanboi-achtig te klinken, vrees ik, maar die Typecover 2 is een mirakel van ongelooflijk schoon fatsoen. Klikt vast aan de Surface, zo groot als een normaal keyboard en verlicht in het donker (maar alleen als ik er met mijn hand in de buurt kom), voelt — na wat gewoon worden — bijzonder degelijk aan, en is toch maar een millimeter of twee drie dik. Oh, en het doet ook dubbele dienst als cover.

Open ziet het er dan zo uit:

en toe azo:

 

Eummmm… wat nog? Batterij: zeer degelijk. Ik ben niet in de gewoonte lang ver van een stopcontact te zitten, maar ik haal er zonder problemen een uur of vijf zes gewoon gebruik (dus niet games of zo) uit. Het is me al overkomen dat ik een hele werkdag zonder kabeldoorgeraakt ben. Nipt, en hij zal wel niet altijd aan gestaan hebben, maar toch gelukt.

Negatieve dingen, na drie maand? Een aantal, maar niets ergs: de stroomkabel klikt vast met een magneet, maar de randen lijken nét wat te scherp, waardoor het altijd prutsen is om het ding er in te krijgen. De precisie van de stylus helemaal in de hoeken is niet zeer goed. En de pijltjestoetsen op de type cover staan niet in omgekeerde T maar met een halve pijl naar boven en een halve pijl naar beneden, bah.

Maar dat-is-het-dus. Drie kleine nitpicks, en voor de rest: beste computer die ik ooit gehad heb.