De Walemannen hebben achterbaks en slinks gisteren een resem regeringen gevormd, met sossen en tsjeven. Verliezers en losers onder mekaar, zeg maar.

Vandaag heeft Vlaanderen een logische coalitie samengesteld, die met respect voor het signaal van de kiezer de geest van Vlaanderen kan veruitwendigen, en ruimte zal creëeren voor zowel verandering, vooruitgang als ervaringen rustige standvastigheid.

Eén plus één is twee, zo simpel kan politiek soms zijn: N-VA en CD&V hebben een meerderheid, zowel in het Vlaams Parlement als Federaal, en de –zelfs zwaar verliezende– PS van Di Rupo heeft met de dwergen van Madame Non een meerderheid zowel in hun lokale vergaderinkjes als Federaal.

Het is dan maar meer dan logisch dat de Federale regering als volgt samengesteld wordt:

N-VA / CD&V / CDH / PS. Een coalition of the reluctant, als het ware, maar wel helemaal in de geest van België.

De rest is al even logische geschiedenis: Open VLD en MR likken hun wonden in de oppositie. MR schiet vanuit de oppositie alles af wat PS en CDH doen onder het mom van “landsverraders en meeheulers met de (we mogen het niet zeggen maar we denken het toch) fascisten van De Wever”. Open VLD probeert vliegen te vangen op rechts met élk onvermijdelijk compromis dat N-VA zal moeten maken.

En Groen en sp.a voeren allebei op alle niveaus meer dan stevige oppositie, evalueren na een paar jaar of ze alleen sterk genoeg staan dan wel of ze hun krachten niet beter zouden bundelen, en trekken de volgende keer als kartel naar de urnen.

Allez ju, dat het wat vooruit gaat.