Zeus stapt de Sint-Pietersbasiliek binnen, en hij is niet content.
Huitzilopochtli, Tezcatlipoca en Quetzalcoatl zijn terug op aarde, en de mensenoffers zijn terug van weggeweest. Odin en het Noorse pantheon zien het al helemaal zitten om de wereld te verdelen. Afrika is onderworpen aan Horus, Anubis en consoorten. En in Azië hebben Brahma, Shiva en Vishnu hun machtsbasis.
Ah, en ergens daartussen zitten ook nog mensen, en legers, en een groep wetenschappers die het godenprobleem wetenschappelijk willen oplossen — door zélf goden te maken, bijvoorbeeld.
Fijn idee. Bijzonder weinig voorspelbaar ook: alles en iedereen kan er van het ene op het andere moment aan gaan.
En daar wringt het. Soms gaat het té snel naar mijn goesting: figuren die ik toch graag een tijd zou hebben zien meegaan, krijgen vaak geen tijd om meer te zijn dan een snelle cameo. En in één flagrant geval kreeg een toch redelijk belangrijke god maar letterlijk één beeldje, gedomme.
Niet verkeerd, nee. Maar wel enorm veel gemiste kansen, in een soort poging om alles nóg sneller, nóg minder voorspelbaar (en met nóg meer geweld) te brengen.
