Op de soundtrack van mijn jaren 1980 staat Korla Pandit voor eeuwig gegraveerd. Ik dénk dat ik er op gekomen was omdat ik door de selectie Indische klassieke muziek was geraakt in de bibliotheek en dus maar naar andere Indisch-achtige dingen zocht (in die tijd, beste kijkbuiskinders, was er nog geen internet en waren er maar vier manieren om nieuwe muziek te leren kennen: de platenbak van uw ouders, de radio, cassetjes ruilen met vrienden, en de mediatheek van de bibliotheek).

Korla Pandit deed geen Indische klassieke muziek — verre van Indische wat dan ook, dacht ik, maar het was evenmin ‘van hier’. Als het met iéts te vergelijken was, dan was het misschien in de verte met Bo Hansson en stukken Pink Floyd en psychedelische muziek. Maar dit was van decennia vroeger! Ik had alleen de platenhoes om mij een beeld te maken van de muziek, ik wist geeneens dat het een televisioneel fenomeen was in de jaren 1950 (ook Wikipedia of Google bestonden niet, als het niet in de Encyclopedie in de bibliotheek stond en mijn ouders kenden het niet, was het verloren moeite om er naar te zoeken).

En dan waren er vele jaren later Youtube en de exoctica-lounge-revivial en Ed Wood en alles, en kon ik ene bewegend beeld op de muziek plakken:

Ik was niet teleurgesteld, da’s het minste dat ik kan zeggen. (Op de klankkwaliteit na dan.)

Maar ziet nu! Een documentaire! En volg vooral tot ergens voorbij het midden voor een van harte maar allez jong: