Ik ben een moeilijke mens om buiten het huis te krijgen.

Mijn eerste reactie toen ik een mail kreeg van de mensen van Gent Festival, of ze mij een plezier konden doen met kaarten voor OdeGand, was dan ook: proberen kijken of ik op een elegante manier “neen” kon zeggen, dan wel of ik de kaarten aan iemand anders kon laten doorgeven.

Maar! Ik laat ook al maanden en maanden aan een stuk elke minuut Puddles Pity Party die ik op het internet vind, aan iedereen in huis horen. En wat blijkt? Puddles Pity Party speelt gewoon op Odegand! Ik heb dus zeer snel ja gezegd, en een dochter opgevorderd om mee te komen.

Het weer was tegennatuurlijk goed, de stad zag vleeskleurig van het volk, en A Splendid Time Was Had. Eerst naar Big Mike in de vorm van Puddles gaan kijken, en jawel: dat bevestigde de hoog gespannen verwachtingen. Een wereldtalent, en ik zeg dat niet alleen voor zijn ene — hoe uitstekend ook, maar we gaan dat toegeven — novelty act: Michael Geier doet al jaren allerlei fantastische dingen in muziek en theater.

Ik had moeten opschrijven wat hij zong, maar ik was te bezig met luisteren. I (who have nothing) deed mij Tom Jones vergeten, Another tear falls was machtig, net zoals I started a joke, Zelie verzekerde mij dat hij iets van Ed Sheeran coverde, zelfs Halleluja was genietbaar, er was iets verrassend in het Spaans, en ik ben er zeker nog vergeten, en de afsluiter — Royals — was uiteraard uitstekend.

Morgen (zondag) treedt hij nog eens op, voor KidsOdeGand, en ik kan niet hard genoeg roepen: naar! toe! gaan!

Toen we buiten het NTG kwamen, stonden er twee hiphopdansers en twee tangodansers, met een mc, een beatboxer en een bandoleonspeler op een podium. Meer benieuwd dan wat anders blijven kijken naar een Hip-Hop vs. Tango-optreden, en hey: niet verkeerd. Niet verkeerd at all.

Helaas, helaas: geen tijd om te blijven rondslenteren en kijken naar al de optredens in open lucht. Wij moesten naar de Capitole, voor Paul Morocco. Slapstick en flamenco, olé!

Het deed wat het aankondigde te doen: slapstick en flamenco. Ik ben helemaal vóór slapstick, ik ben daarentegen wat minder voor gemakkelijke lollen. En met “gemakkelijk” bedoel ik niet “ik zit met mijn glockenspiel vast in mijn gitaarsnaren” (dat vind ik bijzonder grappig, namelijk), maar wel daarbij Je t’aime… moi non plus laten spelen, en het dan wat te lang laten spelen, en in slecht Vlaams “zet die plaat af” roepen. Of een Spanjaard die in gebroken Engels een minder dan geslaagde kruising Gandhi / Apu Nahasapeemapetilon neerzet.

Paul en kompanen hebben daarna serieus hun best mogen doen om mijn goodwill terug te krijgen.

Da’s voor het grootste deel gelukt, want wat ze doen is bij momenten zeer grappig. Maar ik had ze wel liever iets meer muziek zien maken, en wat minder grappig proberen zijn. Of het moet zijn dat wij hier met De Nieuwe Snaar wat te veel verwend geweest zijn.