Serieus, projectblogboek? Echt? Een gênant verhaal delen?

‘t Is niet alsof het hier nog niet vol met gênante verhalen staat, of zo?

Vandaag liep ik luider dan anders op het werk, zodat collega Amanda dacht dat er iemand nieuw was — wegens ander schoenengeluid: er zijn er niet veel die schoenen hebben met hielen die geluid maken, namelijk.

Dat komt zo: van pakweg 1989 tot 2009 vond ik het bijzonder gemakkelijk om schoenen te kopen: naar de schoenenwinkel in de Voldersstraat, een paar Dr. Martens kiezen dat mij aanstond (meestal zwart, maar ik heb ook gele en rode laqué-exemplaren gehad), nee mevrouw, niet nodig om te passen, dank u zeer, tot binnen een paar jaar.

Dit is het laatste model dat ik kocht, ergens in dacht ik 2006 of 2007:

Zeer content van geweest, tot:

Helaas, kapot! En de winkel waar die schoenen twintig jaar aan een stuk verkocht werden, verkocht ze verdorie niet! Paniek! Paniek!

Ik had wél een paar schoenen geërfd, en al dacht ik eerst dat ik die nooit zou aandoen, bleek dat minder een probleem te zijn dan te gaan zoeken naar een nieuwe schoenwinkel. En dus heb ik een hele tijd deze bijzonder comfortabele schoenen gedragen, gevoerd en dus zeer warm in de winter, en, euh, ook zeer warm in de zomer:

Fantastisch, tot:

Van het vele stappen was de zool door. Op den duur werd dat lastig, vooral als het geregend had en ik in een plas trapte: dan zat ik heel de dag met trenchfoot. Niet getreurd, ik had ook nog andere schoenen geërfd. Een laag model, soepel, ook weer bijzonder comfortabel, enoooorm content van:

Tot die helaas! volledig versleten waren vanbinnen, en ik na er een paar maand zo mee rond te lopen een in eelt geboetseerd wafelpatroon in mijn hiel heb staan (ja, de foto is onscherp. deal with it, ik ga écht niet terug naar de slaapkamer om nog eens een schoen op ons bed te gaan fotograferen):

En daar waren we dus eind vorige week. Ik heb nog één paar geërfde schoenen, en dat draag ik nu:

Wat gekleder, bruin, en een maat kleiner dan mijn vorige schoenen. En redelijk wat ongemakkelijker om te dragen: ze nijpen wat, de zool is dun, de hiel is hard.

Maar ik zie het niet zitten om schoenen te gaan kopen. Niet omdat het veel geld kost, maar omdat ik geen zin heb in interactie met andere mensen. En al helemaal niet in schoenen passen.

Ja, redelijk gênant dus: het is al zeven of acht jaar geleden dat ik nog eens schoenen gekocht heb. Zalando bestond toen nog niet; nu wel. Ik dénk dat ik mij dus maar een paar koop op het internet (wel verdoeme verschrikkelijk duur geworden, zie ik).