Last week, I have been mostly watching…

You’re the Worst, serie 1, 10 afleveringen. “Romantische komedie”, zegt het internet, en dat is niet noodzakelijk. Jimmy Shive-Overly is een Engelse schrijver in Amerika, die niet in relaties gelooft. Of eigenlijk: die in niets gelooft en nergens oog voor heeft behalve in en voor zichzelf. Gretchen Cutler is chaotisch en cynisch en koppig, en is er ook redelijk zeker van dat een relatie niet in de sterren staat. En dan komen ze elkaar tegen op het huwelijksfeest van een ex van Jimmy, en besluiten ze “eh, waarom niet?”.

Het is uiteraard meteen duidelijk dat ze voor elkaar gemaakt zijn, en de traditionele “alles gaat uitstekend, dan gaat alles slecht, en dan komt het weer goed” zit er ook in, in de tien afleveringen van het eerste seizoen, maar het is zó goed gemaakt! Oh, en er zijn ook de obligate sidekicks: de iets te dikke vriendin, en de wacky ex-drugsverslaafde freeloading vriend die bij Jimmy inwoont. So far so ho-hum, maar het zijn geen karikaturen. Aflevering na aflevering worden alle personages echter en echter. Heerlijke serie, vond ik.

Penny Dreadful, serie 1, 8 afleveringen. Hm. Ik had dit misschien niet meteen na You’re the Worst moeten bekijken: het is zowat het omgekeerde. Niet nu in de VS, maar Victoriaans Londen. Niets subtiels, maar hopla plets, grote acteurs, speciale effecten, monsters, tralala. Sir Malcolm (Timothy Dalton) is zoals Captain Spaulding een African explorer. Maar dan niet om te lachen: als de serie begint, leren we hem kennen met Vanessa Ives (Eva Green) in zijn kielzog, een soort helderziende. Sir Malcolm is op zoek naar zijn dochter die wellicht een vampier is geworden, en dan komt er ook nog Dorian Gray op de proppen, en Van Helsing, en Frankenstein, en mja.

Het werd merkelijk beter naarmate de reeks vorderde — maar ik ben er toch niet stekezot van.

Review, serie 1, 9 afleveringen. Forrect MacNeil doet reviews van levenservaringen. Wat is het om een dief te zijn? Om een hele stapel voedsel naar binnen te werken? Om een racist te zijn? Om het middelpunt van de aandacht op een feestje te zijn? Om verslaafd te zijn? Dat is het concept: hij krijgt een vraag via webcam, mail, Twitter, en dan doet hij dat. Het begint knullig, een beetje als een low budget verborgencamerashow. En dan wordt het gelijk wat minder lollig en knullig, en wat meer cringe en schrijnend. Fijn voor tussendoor.