Ik ben al vijf dagen niet zo goed. Zoals in: ik hoop dat het aan het over gaan is, maar de afgelopen vijf dagen ben ik letterlijk om de tien à 25 minuten naar het toilet moeten gaan. Dag en fucking nacht. Jawel: letterlijk niet meer dan 25 minuten aan een stuk geslapen sinds mijn episch lange slaappartij van donderdag 20 november tussen 6u31 en 7u46. Echt letterlijk, niet “letterlijk” zoals “ik ben letterlijk ontploft van contentement” maar “letterlijk” zoals “het woord ‘letterlijk’ staat letterlijk acht keer in deze paragraaf”.

Dat is goed nieuws, min of meer, voor de conditie (toilet is ofwel de trap naar beneden, ofwel de trap naar boven), maar slecht nieuws voor mijn geestesgesteldheid. Geshockeerd ben ik al lang niet meer, ontkenning al heel mijn leven zowat een tweede natuur, Kübler-Rossgewijs zat ik de laatste dagen in een soort Bargaining-fase. Zo van “wat zou ik willen afstaan om dit niet meer te moeten meemaken?” Vannacht was ik niet tot aan “anything to make this stop” geraakt in een soort onderhandeling met het universum, maar wel tot aan “okay, we waren dus gebleven bij de pink en ringvinger van mijn twee handen, één voet of onderbeen en één oog — it’s a deal“.

Maar zie: misschien wel licht aan het einde van de tunnel! Morgen is het weer werk, en dan ben ik meestal weer min of meer helemaal genezen.

…en ondertussen heb ik dan maar televisie gekeken op de computer.

Om te beginnen: het volledige American Horror Story tot nog toe. Drie volledige seizoenen, en het laatste dat nog bezig is. Seizoen één speelt zich nu af, in een villawijk in Los Angeles, en gaat over een huis waar gedurende een eeuw lang allerlei schrikkelijke moorden gebeurd zijn, en over geesten en dingen. Seizoen twee speelt zich af in de jaren 1960, in een krankzinnigengesticht in Massachusetts (mishandelingen, de katholieke kerk, ontvoeringen door aliens, nazi-dokters). Een groot deel van de cast van de eerste reeks komt terug, in volledig andere rollen, met onder meer een fantastische Jessica Lange (Sister Jude, baas van het gesticht) een heerlijk gestoorde Lily Rabe (haar protégée), en prachtige rollen voor Sarah Paulson (als een lesbische journaliste die tegen haar wil opgenomen wordt) en Evan Peters (onschuldig beticht van seriemoord) en Anthony Quinn. En stapels fantastische bijrollen, en machtige bijrollen, en ja, ik was helemaal een fan, voor zover ik dat nog niet was na seizoen één.

Seizoen drie is terug in het heden (met flashbacks naar honderd jaar geleden) in New Orleans, en gaat over heksen en voodoo. Jessica Lange (gemene hoofdheks) en Sarah Paulson (haar dochter) worden versterkt met Angela Bassett (Marie Laveau, of voodoo queen of New Orleans fame) en vooral de altijd ongelooflijke Kathy Bates (als een seriemoordenares van honderd jaar geleden). De derde reeks was beduidend minder donker dan de tweede, en had zelfs iets Harry Potterachtigs, met leerling-heksen en zo. Met minder quidditch en domme verhallijnen, en meer martelingen en moorden en levende verbrandingen. En vele, vele keren beter geacteerd. Mensen ik ben zó een fan van Kathy Bates.

…en nu is seizoen vier bezig: tien jaar vóór seizoen twee, de jaren 1950 in een klein dorpje in Florida, rond een reizende freakshow. Met opnieuw Jessica Lange (deze keer als een soort donkere wat-had-kunnen-zijn van Marlene Dietrich, geen wereldster maar de baas van een freakshow), opnieuw Kathy Bates (geef ze nu al de Emmy voor haar ontroerend goede bearded lady), Angela Bassett (met drie borsten en een spellement tussen haar benen!), Sarah Paulson en Sarah Paulson (als de Siamese tweeling Dot en Bette Tattler) en verder allemaal echte freaks (onder meer Jyoti Amge als de kleinste vrouw ter wereld).

Highlight denk ik: Mat Fraser.

Zo uitstekend goed. En als seizoen vier gedaan is, komt er nog een vijfde seizoen: ik kan de hele reeks niet genoeg aanraden.