Op een rij wat moet opgelost geraken: bij de mensen, oorlog tussen Hanze en Ildiranen, tussen Hanze en Roamers, tussen Hanze en Confederatie, burgeroorlog/verzet op Aarde, tussen mensen en Klikiss, tussen mensen en Faeros, tussen mensen en Hydrogues, tussen mensen en Klikisrobots. Bij de Ildiranen: tussen Jora’h en Rusa’h, tussen Ildiranen en en Faeros, tussen Ildiranen en Hanze. Daarnaast: oorlog tussen Hydrogues en Faeros, tussen Faeros en Wentals, tussen Ventani en Wentals, tussen Klikiss en al de rest, en aaaaargh.
En een megalomane voorzitter van de Hanze met voor zover we zien maar een stuk of vijftien échte true believers, die voortdurend zonder lijfwachten rondloopt en al vier boeken aan een stuk had kunnen vermoord worden waardoor de laatste drie vier boeken niet meer nodig waren geweest.
Dit was een boek te ver. En ik had het denk ik ook al gelezen. Denk ik, zeg ik wel, want zelfs al had ik het niet gelezen, het was zó voorspelbaar dat ik het even goed niet had kunnen lezen.
Ik moet echt ophouden met series uit te willen lezen als het mij na een paar boeken tegensteekt (zie ook: Wheel of Time, ondanks Brandon Sanderson).
Euh ja, dus, ik stel mijn opinie van in het begin bij: niét lezen. Voor een trilogie had dit goed geweest, maar zeven boeken is des Guten (viel) zu viel.
Onbegrijpelijk, vind ik. Ik heb zo’n idee van Kevin J. Anderson als door de band een broodschrijver in andermans universa, met zijn Dune-prequels en World of Warcraftboeken en watnog, en dan denkt een mens: hij heeft nu eens zijn eigen wereld, hij gaat daar toch een beetje goed mee omgaan? Neen dus.