Vroeger op de lagere school was er om de zoveel tijd tong ’s middags. Handgrote lappen, met aan de ene rand de schuurpapieren papillen en aan de andere rand vet. En in het midden allemaal pezige cirkels — dikke aders, denk ik.

Walgelijk. In een soort glazige, schiftende tomaatachtige koude pap. Niet etelijk. De gedachte alleen al deed me jaren aan een stuk misselijk voelen.

Tot ik, bijna vijfentwintig jaar geleden, bij Sandra thuis lamstong at. Zalig goed.

En sindsdien ben ik een zeer grote fan, op voorwaarde dat het goed klaargemaakt is. En was het vanavond (eenzaam) feest: varkenstong in madeirasaus, voor één persoon.

Om te beginnen: varkenstong koken. Selder, wortel, ajuin, tong erbij, onder water zetten, tot de tong zo zacht als boter is. Dan de tong pellen en alle mogelkijke viezigheid er van halen, tot er alleen maar mals vlees overblijft.

De madeirasaus: Escoffier (en het Répertoire) zeggen te vertrekken van eeen demi-glace en er een glas Madeira bij te kappen, maar zoveel tijd had ik niet. Dus in plaats van met bruine fond en roux, was het met roux met de bouillon van het koken. Wat tomatenpuree erbij, champignons in schijfjes snijden en licht bakken, daar wat zeer fijn gesneden sjalot bij laen stoven en het geheel bij de saus. Een serieuze geut Madeira erin, peper, tng iun schijfjes in de saus opwarmen, puree maken, hoplaklaar.

Het ziet er niet uit, maar het was onmenselijk lekker.