‘t Is proper. Ik kan wegens pijn niet meer genoeg op mijn voet steunen om de trappers van de fiets rond te krijgen, en dus zit ik vast op het werk.

Sandra zal mij komen halen als ze gedaan heeft met haar werk, maar ‘t is toch ook wel een beetje schaamlijk. Om nog niet te spreken van de miserie toen ik mijn schoen uittrok. Dat moest wel nu gebeuren, want als ik zou wachten tot ik thuis was, zou het een zaak van lossnijden geworden zijn, vrees ik.

Ik kan mij voor de rest niet herinneren wanneer een namiddag nog zó traag voorbij is gegaan.