Ik ben soms zo’n soort anti-Argan.

In die zin dat ik weiger naar een dokter te gaan, en dat ik mezelf geen ziekten toedicht, maar net het omgekeerde doe: als ik het maar lang genoeg ontken, dan gaat het misschien vanzelf wel weg.

Meestal is dat wel zo.

Tot ik plots met een bonzend onderbeen zit dat vier keer zo dik is als het zou moeten zijn, en de dokter er zelf een beetje van schrikt, en dat ik met wat pech wel dood zou kunnen gaan van sepsis. Bijvoorbeeld.

Maar meestal gaan de dingen vanzelf wel weg. Ik heb er vooral een gloeiende hekel aan om met een stomme valling of griep naar de dokter te trekken. Wat kan die mens zeggen behalve “ah ja, ‘t zal een valling zijn” of “ah ja, ‘t zal griep zijn” en dan zeggen dat ik het best wat rustig houd en niet buiten loop en zo?

Ik neem toch geen hoestmiddelen of dergelijke, ik ben een strikte homeopaat in van die huis– tuin– en keukensnotteringen: ik neem niéts, en hoe minder ik neem hoe rapper het over gaat.

En dan ga ik dus niet naar Dokter Arts, blijf ik even thuis, ga ik dan weer werken, en dan is het lastigheid omdat ik geen briefje van de dokter heb, en dan moet ik alsnog naar de dokter, en dingen, en vanalles, en lastigheid.

…dat allemaal om ertoe te komen dat ik toch maar eens naar de dokter ga, denk ik.

Ik dénk dat ik van die RSI heb in mijn ene schouder. De schouder waar mijn muisarm aan hangt. En waar de helft van mijn toetsenbordvingers aan vast zitten.

Het was een beetje vervelend, een maand of twee of zo geleden, toen ben ik weer overwegend op een echt toetsenbord gaan typen (laptopkeyboards zijn écht geen fijne dingen om mee te werken, en het maakt niet uit dat ik er nu al twee en een half jaar elke dag heel de dag op schrijf) en voor Photoshopwerk op een tablet overgeschakeld.

Het werd niet slechter maar ook niet echt beter, en een week of drie geleden was het wel erg vervelend geworden. Vorige week heb ik praktisch niets op de computer gedaan en was het gewoon vervelend. Nu ben ik al een dag of vier wat meer op de computer aan het werken en is het meer dan vervelend.

‘t Is nu dat verdriet, verdorie.

Ik kan het nog begrijpen van mensen die lang niet met computers gewerkt hebben en dan plots heel erg veel, maar moet ik daar zo oud voor geworden zijn, heel mijn leven of praktisch met computers en muizen gewerkt hebben, en daar nù ineens miserie mee krijgen?

Ik heb het lang geleden, toen ik voor het eerst instensief met een muis werkte — Degas op Atari ST, ah, sweet memories — even gehad, een soort peesontsteking op de pees van mijn muisklikvinger, maar da’s even snel over gegaan als het opgekomen was.

Ik hoop nog altijd dat het nu ook wel zal over gaan, maar als het, um, pak, euh, tegen… vrijdag niet over zou zijn, dan ga ik Dokter Arts eens een bezoek gaan brengen zie.

(die mij dan ongetwijfeld zal zeggen het wat rustiger aan te doen, hier, wat van die flexiumgel erop, en hier, wat brochures over ergonomie op de werkplek)