Bleh. De beestjes zijn terug, deze keer in mijn rechtervoet.

Het is niet eens dat het pijn doet (al doet het zeer veel pijn), het is dat ik totaal hulpeloos ben. Wat niet in de zakken van mijn peignoir past of tussen mijn tanden, kan ik niet verplaatsen. Blijven rechtstaan lukt niet. Lopen is zelfs met twee krukken een marteling: mijn rechtervoet is kaput, maar mijn linkervoet doet óók pijn, en mijn rug ook, en mijn handen en armen van de krukken.

En dat was het verlengd weekend dus: donderdag nog net thuisgeraakt, en sindsdien in de zetel.

Oh, en met dank aan mijn moeder voor het vervoer (schaamlijk, 500 meter met de auto) naar het hospitaal geraakt voor een periodieke controle. Alwaar mij allerlei voorstellen zijn gedaan die ik absoluut niet zie zitten, wegens dat ik niet zo graag de rest van mijn leven ofwel gegarandeerd incontinent ofwel rondlopend met een zak urine op mijn buik wil doorbrengen. Het zal dus zonder die dingen zijn maar met andere lastigheden.

Enfin ja. Volgende week is het nog eens controle door de andere specialist, en dan zien we wel weer.

Ondertussen zou ik al heel content zijn als mijn voet morgen in een slets geraakt, dat ik naar mijn werk kan gaan. En dat ik weer zelf kan koken in plaats van te moeten bedelen dat iemand mij iets maakt of meeneemt.