Ik let op mijn eten en ik voel mij beter dan ik mij in letterlijk jaren heb gevoeld. Ik slaap sinds een goeie week de hele nacht aan één stuk door, zo’n zes à zeven uur lang. Dat was, ter info, al vier jaar geleden: vier jaar van nooit meer dan twee uur na elkaar slapen, dat is niét zo wijs.

Dus alles in orde, behalve dat het eigenlijk niet in orde is en dat er binnenkort operaties en zo zijn. Maar alles relatief in orde.

En dan kruip ik gisteren in de zetel en is mijn rechtervoet gelijk wat stijf. Alsof er een zware ketel op gevallen zou zijn, een soort blauwe plek maar niet echt.

Later op de avond deed het nog wat meer pijn, en was er precies een soort vetbolletje te voelen.

Lang verhaal kort: zeer slecht geslapen wegens pijn, en opgestaan met een duivenei aan de buitenkant van mijn rechtervoet. Kermen van de pijn, en natuurlijk niet op kunnen staan, laat staan lopen.

Kak, kut, damn.

Iets ontstoken? Iets gescheurd? Het ziet deze namiddag een beetje rood, het voelt warm aan, en is gelijk een plat kippenei, maar het is gelijk wat minder van de pijn. Als het morgen nog is, zucht, nog eens een dokter, zeker?

Ouder worden jong, dat is niemand aan te raden.