Ik moet om de zes-zeven weken naar het hospitaal voor een Heelkundige Ingreep. Dat gebeurt zonder verdoving, ’t is binnen en buiten op een half uur of drie kwartier tops.

Meestal doet het maar even een klein beetje pijn. Heel zelden doet het helemaal geen pijn. En pakweg één keer op vier doet het zéér veel pijn. Gelijk, pijn op plaatsen waar ge eigenlijk niet gewoon zijt pijn te hebben, en echt véél pijn.

Het is om verschillende redenen dat het pijn doet: er is geen peil op te trekken of regelmaat achter te zoeken, ’t is omdat er iets teveel doorgeschoten is, of op de verkeerde plaats terechtkomt, of omdat er iets scherps zit waar eigenlijk niets scherps zou mogen zitten, of wat dan ook.

En dus is het altijd zeer spannend, hoe het zal verlopen, en lig ik duizend doden te sterven op de operatietafel terwijl ik doe alsof het allemaal in orde is en grapjes haha.

Vandaag even een heel klein beetje pijn. Oef.

(Op de Hyperbole and a Half Pain Scale: vandaag was het een seconde lang “3:  This is distressing.  I don’t want this to be happening to me at all.”)

Sinds ergens vorig jaar gaat het trouwens allemaal wat gemakkelijker en doet het minder vaak veel pijn, wegens dat er een nieuw soort materiaal ontwikkeld was. Maar helaas: dat materiaal is uit de handel gehaald omdat het inderdaad minder pijn doet, maar ook dat er mensen zijn die er slecht op reageren. Ik niet, en ik vind het dus zeer spijtig dat het er binnenkort niet meer zal zijn (ze houden een klein voorraadje apart voor mij, heb ik begrepen, maar als dat op zal zijn, zal het terug naar de pijnbank zijn, snif.)