Wel, euh, niet echt.

Ik zit in de trekzetel in plaats van op Comedy Casino. I’m so happy.

Ik ging namelijk even over en weer naar de stad deze middag, en mijn rug klonk als een zak vol maraca’s.

Misschien maakt het gewoon geluid omdat ik ouder word en mijn gewrichten niet meer mee willen, maar voor hetzelfde geld is er iets kapot aan het metaal en schraapt dat tegen ander metaal, of tegen been.

Of het zou moeten zijn dat “ouder worden” plots op één dag gebeurt: dat geluid is er sinds donderdagavond 4 december. Het was een dag niet meer dan raar, daarna deed het een paar dagen pijn, en sindsdien is het vooral een heel erg vies en angstig gevoel, met regelmatig pijnscheuten tot heel erg pijn.

Ik weet dat het voor hetzelfde geld echt maar ouderdom of het seizoen is, maar in mijn hoofd spookt toch maar wat De Man Van Het Hospitaal zei een jaar of vier en een half geleden. Dat de metaalconstructie in mijn rug hetvolgens hem vanaf binnen een jaar of vijf toch wel eens zou kunnen lastig krijgen.

Zachtjes meer en meer pijn beginnen doen terwijl de schroeven loswrikkel bijvoorbeeld, of catastrophic failure, zoals de man zei: dat het plots >klak< zegt, en dat het gedaan is met de rug.

Het kán helemaal niets zijn, maar het kan dus ook wél iets zijn. Dat is redelijk griezelig, eigenlijk, vooral als het geluid maakt en pijn doet waar het geen geluid mag maken en geen pijn mag doen. Nu ja, niet zoveel pijn mag doen (want pijn doet het toch heel de tijd).

Woensdagochtend een trip naar Dokter Hospitaaldokter, voor een kijkje naar het metaalwerk in mijn rug. Hopelijk voor wat geruststelling.

Wegens niet de minste zin in nog een rugoperatie.