Kijk, ik had mij nog zo voorgenomen om er niet over te schrijven. Maar waar is zo’n weblog uiteindelijk goed voor, als een mens er al niet eens een zaag mag opzetten tegen de wereld?

Ik ben vorige week twee dagen thuis geweest met de kinderen. Niets speciaals, en ik heb ook hoegenaamd niets speciaals gedaan (bijzonder weinig gedaan zelfs), maar ‘t was blijkbaar toch teveel voor mijn rug: sinds woensdag zo’n stekend pijntje rechts in ‘t midden achteraan.

Donderdag gaan werken, pijn gebleven. Vrijdag gaan werken: nog pijn. Vrijdagavond naar Rotterdam wezen kijken naar Javier Guzman: met andere woorden van vóór zeven uur ‘s ochtends tot ergens na één uur ‘s ochtends de volgende dag niet in mijn trekzetel gezeten. Vrijdag op zaterdag slecht geslapen en wakker geworden met iets griepachtig gecombineerd met iets verkoudheidachtig: pijn, hoofdpijn, gewrichtspijn, tranende ogen, lopende neus. En 38° koorts, wat voor mijn doen veel is.

Zaterdag de hele dag duizend kwellingen geleden in de trekzetel, kloppende hoofdpijn, rug, yada yada. Normaal gezien zouden Sandra en ik zaterdagavond allebei naar Lien’s verjaardagsfeest gegaan zijn, maar ik voelde mij zo slecht als een met snot doordrenkte en slecht uitgewrongen schotelvod. Met hoofdpijn.

Dus Sandra alleen geweest, en ik thuis. In bed met een warm deken over mij? Tarara: het bed hier bij mijn ouders, waar we wonen terwijl ze aan het verbouwen zijn in ons huis, daar krijg ik ernstig rugpijn van. En ik had al ernstig rugpijn, dus ben ik maar in de zetel blijven doodgaan tot ik het echt niet meer uithield.

Vanmorgen nog altijd hetzelfde, en dan verjaardagsfeestje van Jan, en dan weer de zetel in met hetzelfde. En nu is het bijna halfvijf, en zit ik nog altijd in de zetel met nog altijd koppijn en koorts en een druipneus en gewrichtspijn. En zo pijn aan mijn rug dat ik niet naar bed geraak.

Ziek zijn is klote. Ik ga morgen gaan werken wegens moeten wegens lang op voorhand vastgelegde presentatie, maar ik riskeer wel eens morgenavond een zekere crash landing te organiseren. Vrees ik.

Te hopen van niet, natuurlijk, maar zeg niet dat ik het niet gezegd had als het wel zo is, ha!