Jan heeft een spelletje gekocht voor de Playstation, Plants vs. Zombies. Niet zoals PvZ op telefoon of tablet, waar het allemaal overzichtelijk is, maar first person shootergewijs, in teams tegen mekaar, online.

Sandra heeft PvZ, alle mogelijke andere versies, denk ik wel honderd keer volledig uitgespeeld, en Jan had ze even overtuigd om deze versie ook eens te proberen. Dat was, denk ik, zonder dat ze ooit een seconde gameplay gezien had.

Een minuut uitleg later (en dit is om omhoog opzij links rechts te gaan en dit om rapper en nog rapper te gaan en dit om te schieten en dit om te springen en als ge dan dit lang vasthoudt…) en ruwweg dertig seconden hulpeloos rondzwalpen later, was het gedaan met Plants vs. Zombies voor Sandra.

Jan had het nog aan mij gevraagd, of ik geen zin had, maar ik heb ook bedankt. Niet dat ik het niet zou kunnen, maar gewoon dat ik er geen zin meer in heb. De tijd die een mens moet investeren in dat soort dingen voor het ook maar mogelijk is om een béétje concurrentieel te zijn met online spelers tussen zes en twaalf die er elk moment van hun vrije tijd aan spenderen: neen bedankt.

Ik heb  nog wat Youtubefilmpjes gekeken.