Het is niet mijn gewoonte, iets na vijf in mijn bed ineenstorten en doorslapen tot net voor middernacht.

Ik ben zo slap als een koord en zo ziek als een hond en zo moe als een Waalse syndicalist, en dat allemaal zonder eigenlijk veel aanleiding.

Met wat geluk gaat het allemaal alsnog over, maar ik heb zo’n vaag gevoel dat het bloedonderzoek volgende week geen goed bloedonderzoek zal zijn.

Ah well. Tous en chœur: