Mijn fiets moest binnen voor onderhoud. Tegenwoordig kan dat alleen nog maar bij de winkel waar de fiets gekocht is, zeker als het een elektrisch exemplaar is. Very much not convenient at all, zeker als die winkel helemaal uit de buurt is en er een velomaker op honderd meter afstand van ons huis is.

Afijn. Ik kwam hem een paar dagen later halen: 177 euri.

Er moest een ketting vervangen worden en een tandwieltje achteraan, en de rem die vorige keer niet kon gerepareerd worden had als gevolg dat nu heel het achterremding vastgeroest zat, en er was een binnenband die aan vervanging toe was en nieuwe remblokjes die moesten geplaatst worden. Okay, da’s wel wat werk, maar toch. Honderd. Zeven. En. Tseventig.

En dan had ik mijn rekening nog niet bekeken: in totaal acht uitroeptekens en vier vraagtekens. Het komt er op neer dat ik een slechte mens ben en dat ik beschaamd zou moeten zijn. Dat ik mijn fiets beter moet onderhouden.

Ze hebben gelijk, daar niet van. Maar het mocht wel een beetje diplomatischer uitgedrukt worden, vind ik.