XKCD is meestal toepasselijk, maar deze is zowat een constante in mijn leven:

En er is dan ook weinig zo frustrerend als zien dat er iets verkeerd is, weten dat er iets aan te doen is, weten wat er aan te doen is en hoe er iets aan te doen is, en er dan niets aan kunnen doen omdat het om de één of andere reden niet mag of kan.

Op de Nederlandstalige Wikipedia bijvoorbeeld, daar mag ik nu al een jaar of twee geen letter meer veranderen omdat ik de achternaam van gebruiker:Kleuske heb vermeld (een achternaam die ze zelf op geen enkele manier verborgen houdt, cfr. haar profiel op Sourceforge of haar profiel op Flickr). Spijtig, maar hey.

Op de school waar Zelie tot voor kort zat, zaag ik al heel erg letterlijk vijftien jaar om een betere website te mogen maken, maar kan het allemaal niet wegens eerst een leraar die nog op pensieon moest gaan en dan mocht het wel, maar geraakte het niet na een eenmalige conversie naar een nieuwe layout vijf jaar geleden ook niet meer aangepast, om redenen die mij eigenlijk helemaal onduidelijk blijven.

En dan gaat Zelie naar een nieuwe school, en hebben die ook een website, en denk ik ook meteen “tiens, dát en dát en dát zou misschien wel anders kunnen”.

Nee, ik ga het nooit leren. Dus ik stuur een mailtje om dat te zeggen. En de reactie is iets in de zin van “euh inderdaad, alle hulp is welkom”. En dus kijk ik eens wat meer in de diepte en het ziet er naar uit dat er redelijk wat zou kunnen aangepast worden. En dus zeg ik dat, en is de reactie iets in de zin van “wijs! wanneer zitten we eens samen?”

En dus zitten we maandag eens samen. Het kan dus wel degelijk anders. Een mens zou er zowaar vrolijk van worden.