The Magicians
Lev Grossman
Viking, 2009, 402 blz.
In The Player-stijl: It’s Harry Potter for Adults Meets Narnia meets Chronicles of Thomas Covenant meets Gaiman’s Books of Magic!
Quentin Coldwater is een grote fan van Fillory, een Narnia-achtige reeks, die aanvaard wordt in een school voor tovenaars genre Harry Potter, maar eerder van pakweg 17 tot 21 jaar, met al wat bij die leeftijd hoort. (HINT: SEX)
In tegenstelling tot bij Harry Potter, wordt het verhaal niet uitgerokken over de hele schooltijd: al in het eerste boek van de trilogie studeert het hoofdpersonage af. En dan? Tovenaar, kan vanalles doen, maar what’s the point? Samenhokken met een aantal kompanen die ook vanalles zouden kunnen doen, maar die er eigenlijk niet toe komen.
Ha: Fillory, zo blijkt. Dat écht blijkt te zijn. En waar Quentin met zijn niet-echt-maten in verzeild raakt, in een oorlog waar ze eigenlijk niets van snappen.
Zeer veel mensen vinden dit maar niets. Een groot deel van de reviews op Goodreads zijn geschreven met schermessen gedoopt in vitriool.
Ik heb het, nu ja, niet met plezier gelezen, want de personages in het boek zijn echt wel stuk voor stuk pieces of work, maar wel graag. En qua cliffhanger kan het einde wel tellen.
The Magician King
Lev Grossman
William Heinemann, 2011, 400 blz.
Een paar jaar na het einde van het het eerste boek. Quentin en zijn maten zijn koningen en koninginnen (twee van elk) van Narnia Fillory, maar het probleem van het vorige boek heeft zich alleen maar verplaatst: wat doet een mens hele dagen, als hij alles kan doen dat hij wil?
Oplossing: op quest gaan. Een duistere historie met zeven gouden sleutels die moeten gevonden worden, en die dan op het einde naar… oh drat! Quentin valt door een deurgat in de wereld van Fillory en komt terug op Aarde terecht. Zonder manier om terug te keren.
Hij komt Julia tegen, waar hij helemaal in het begin van het eerste boek verliefd op was, en die in tegenstelling tot hem niét geslaagd was in haar ingangsexamen voor Hogwarts Brakebills. Zij heeft dan maar geïmproviseerd, de wereld afgeschuimd en zélf magie geleerd.
“En samen gaan ze op zoek naar een manier om terug te keren naar Fillory”? Nah, het is niet zó een soort sprookje dat Grossman schrijft. Samen en apart zijn ze en maken ze elkaar miserabel.
Zowel Julia als haar achtergrondverhaal — dat uiteindelijk de reden blijkt te zijn voor allerlei Belangrijke Gebeurtenissen Elder — zijn interessant en boeiend. We ontdekken tegelijkertijd wat er in het verleden gebeurde om Julia Julia te maken, en hoe in het heden Quentin minder de Quentin van het vorige boek probeert te worden.
En het einde was alweer iets totaal onvoorspelbaar.
Er zijn redelijk wat mensen die het eerste boek slecht vonden en dus het tweede niet gelezen hebben. Bij de mensen die het tweede gelezen hebben, is er een kleine minderheid die het echt afgrijselijk slecht vonden, om allerlei redenen (onsympathieke personages, te veel pop culture references, taalgebruik, sexisme, …).
Ik had geen echte problemen met het eerste boek, en ik vond het tweede beter. Benieuwd wat het laatste geeft.
The Magician’s Land
Lev Grossman
Plume, 2014, 402 blz.
Quentin is weer uit Fillory gemseten, en gaat lesgeven aan Brakebills. Aan de ene kant is er een avontuur met een studente, Plum, om een valies te vinden, aan de andere kant gaat heel Fillory om zeep.
En voor een mens het goed beseft is het gedaan, en heeft Grossman een happy end gebrouwen aan een verhaal waar een happy end zowat het meest onverwachte einde was.
Ik denk dat het lang niet voor iedereen is, maar ik vond het niet slecht. Ik hoor dat er een tv-reeks van de boeken gemaakt is, en dat de mensen daar ook redelijk verdeeld over zijn — meestal in omgekeerde richting: zware fans van de boeken vinden de reeks maar niets, en mensen die de reeks goed vonden, vinden de beoeken afgrijselijk.
Misschien moet ik die reeks dan ook maar eens bekijken.
Van op Boeggn. Misschien verwant: Half a War, The Wise Man’s Fear, The Books of Magic, vol. 2