Hoe verder het in het verleden verdwijnt, hoe meer ik me realiseer wat een uniek iets Gentblogt wel was. De miserie, de sleur, de ambetantigheid, dat verdwijnt allemaal in de nevelen der tijd, en er blijft alleen de mantel der liefde over.

Met de recente perikelen was er meteen weer serieus wat leven in het virtuele ex-redactielokaal, en het leek alsof we allemaal tien jaar in het verleden gekatapulteerd werden.

Hoe zot is dat, eigenlijk? Mensen leren kennen op het internet die dan echt vrienden worden?

Misschien moeten we eens een bijeenkomst ritselen of zo. 🙂