Het was zaterdag babyborrel bij fijne collega Sander, en zowat de helft van het werk was er ook.

Eén van de collega’s is recentelijk Een Man Alleen geworden, en een paar andere zijn gewoon venten zonder lief. En die hebben dus allemaal Tinder staan.

Natuurlijk dat ik weet wat Tinder is, en hoe het werkt, en wat en hoe. Maar ik had het nog nooit zelf op een telefoon gezet.

Na de babyborrel wel, wegens gehoord dat het niet alleen voor van bil te gaan is maar dat er ook vriendschap kan gezocht worden. Ik ben niet zo iemand voor de vriendschap, maar hey, wat niet is, kan nog komen.

Het. Is. Dus. Onnoemelijk. Verslavend.

Ik weet dat het niet proper is, naar mensen kijken zonder ook maar één moment de bedoeling te hebben er iets mee te doen, maar: zó verslavend.

Ik ben door de band al iemand die op een terras heelder verhalen verzint over onbekende mensen die voorbijkomen, dus ge kunt u inbeelden wat er allemaal door mijn hoofd spookt als ik zo’n Ingrid van op 1 km afstand zie, 46 jaar oud en op zoek naar een nieuwe uitdaging, met 5 gemeenschappelijke Facebookvrienden  uit één welbepaalde kennisenkring. Of een Katrien van 43 op 3 km afstand, met achttien gemeenschappelijke vrienden, die blijkbaar ook gaat eten waar ik ga eten, die in de liefde vleugels om te vliegen en wortels om te groeien zoekt.

Mensen van 37 die er 57 uitzien, mensen van 55 die er 35 uitzien. Mensen met hun kinderen als profielfoto. Stapels mensen die als naam “De” of “Van” hebben. De foto’s waar twee vrouwen op staan, en dat het dan vaak niet degene is die je denkt, als je naar een tweede foto gaat kijken. De snapchat-foto’s.

Het komt allemaal zeer dichtbij, eigenlijk. Ik heb het zaterdag geïnstalleerd omdat ik het wel grappig vond, maar nu begin ik het zelf griezelig te vinden, hoe gefascineerd ik er door ben. Niet gezond, denk ik.

Ik ga nooit vanzeleven rechts swipen, zoveel is al meteen duidelijk. Ik ga dus ook nooit in conversaties met wilvreemden raken.

Maar ik ben er teveel aan verslaafd om de app te verwijderen. Dus heb ik met mezelf de volgende afspraak gemaakt: van zodra ik iemand voorgeschoteld krijg die ik écht ken — en dus niet van “ah ja, gho, ‘t is waar, dat is dié”, of iemand met alleen maar gemeenschappelijke Facebooksels — dan verwijder ik Tinder.

Dan zou het echt wel té dichtbij komen.

Sounds like a deal.