Ik ging iets gaan drinken/eten vanavond. (Ja, ik weet dat de Ridders Van De Nederlandse Taalpurismen zeggen dat niet mag schrijven, maar ik vind dat er een wezenlijk verschil is tussen “ik ga eten” en ik “ik ga gaan eten”, so sue me.)

De afspraak was in de lobby van het hotel aan het stadhuis — en natuurlijk gaat ge zien dat ik in de lobby van het verkeerde hotel zat: nH in plaats van Novotel.

Het gaf mij wel een half uurtje observatie van Grote Mensen, en da’s ook eens wijs. Geen flauw idee waar ze voor in town waren, maar het zagen er wel echt Professionele Grote Mensen uit.

Een mevrouw die in een mantelpak, dure juwelen en een kleurspoeling gehesen zat, en een half uur aan een stuk de ene na de andere Belangrijke Telefoon deed.

Een meneer die het gesprek met een andere meneer afsloot met “bon salut, on se voit au Japon, à la semaine prochaine”.

Een meneer die zich geen houding wist te geven omdat er geen zitplaatsen meer waren, en die dan maar heel de tijd ijsbeerde met een telefoon aan het oor waar denk ik niemand in aan het spreken was aan de andere kant.

Ik zelf was vermomd met een zwart kostuum en een das en een dure Kindle en een hemd met manchetknopen (lang verhaal, of eigenlijk nee, kort verhaal: ik heb twee hemden gekocht in de Crap&Awful die er goed uitzagen maar die bleken geen knopen aan de mouwen te hebben dedju), ik zat er als één van de eerste, ik denk dat ik er slaagde om relatief gecamoufleerd te blijven.

En dan plots een verdwaald koppel toeristen, een oudere meneer en een oudere mevrouw, helemaal in vrijetijdskledij met een knalgele plastieken valies. Ik kan mij vergissen, maar ik had de indruk dat de hele lobby, die ondertussen vol gelopen was met Belangrijke Mensen, collectief even zijn adem inhield.