Het is een periode van ongemakkelijke keuzes en buiten de comfortzone treden. Ik heb geen eeuwigheid meer op aarde, ik neem al heel mijn leven zo weinig mogelijk risico’s, en dat heeft ook zijn limieten.

En dus forceer ik mezelf om dingen te doen waar ik mij ongemakkelijk bij voel. Wat is het slechtste dat er kan gebeuren? Dat het tegenvalt. En in het omgekeerde geval? Dat ik heel de tijd achteraf zit te denken van “had ik maar”.

Ik heb dat vroeger al genoeg gedaan in mijn leven, “had ik maar” gedacht. Ondertussen ben ik daar min of meer van af — de leeftijd, zeker? berusting? ataraxia? — maar de tweede kant van die medaille, dat ligt nog een beetje moeilijk.

Niet alleen meer stoppen met achteruit kijken, maar ook vooruit in het ongewisse springen, ‘t is nog een beetje een werkpunt.

Om maar te zeggen: morgen vertrek ik op weekend naar Dardennen. Mannen onder mekaar. In een bungalowpark in Durbuy — on aura tout vu.

Ich bin ganz gespannt, en al. En al.