’t Is nu dat verdriet. We hebben nog een aantal buizen- en chauffagezaken die moeten gedaan worden in huis: een chauffage in de keuken installeren, een chauffage in de badkamer installeren, en euh oh ja, een hele koer/tuin/binnenplaats in orde krijgen waar nu al denk ik twee of meer jaar alle buizen (gas, water, afvoer, electriciteit, netwerk) gewoon over de vloer lopen in plaats van er onder.

Het is bijzonder moeilijk om een loodgieter te vinden, maar er is er uiteindelijk toch een langsgeweest maandag. Gelukkig was onze oudste zoon thuis omdat er de voormiddag geen les was. Helaas blijkt alles verkeerd te zijn aan onze installatie.

De boodschap is tweede- of derdehands binnengekomen, maar voor zover ik begrijp, zijn de buizen te smal? en zou eigenlijk best alles weer uitgebroken worden? vloerverwarming in het achterhuis incluis? Oh, en geen nieuws wanneer de chauffage zou kunnen geïnstalleerd worden.

Ge moet er rustig bij blijven, vermoed ik. Maar we hebben het geld gewoon niet: budgeteren of niet, we moeten de laatste tijd zó enorm veel zó grote kosten doen (auto kopen, autoverzekering, orthodontisten, een reis naar het verre buitenland voor Sandra, kosten voor kampen, een nieuwe GSM voor Louis, het houdt niet op), dat het minder dan aangenaam wordt.

En dus kregen we de raad om aarde op de blootliggende leidingen te smijten. Maar zelfs dat hebben we niet: het is al steen en gruis wat er tussen ons huis en het achterhuis ligt.

’t Wordt dus hopen dat er niets al te zwaar kapotvriest.

Zucht.