Woensdag kwam ik thuis, en er was een afspraak met iemand die aan mijn bureau zou moeten zitten boven, dus had ik het minimum minimorum gedaan en genoeg dingen aan de kant gelegd dat het leek, met uw hoofd een beetje scheef en uw ogen een beetje dichtgenepen, alsof het min of meer opgeruimd was.

Het klinkt misschien vreemd, maar ik heb soms van die routines.

Thuiskomen, mijn telefoon uit mijn borstzak halen en op het aanrecht leggen in de keuken. Mijn koptelefoon ernaast leggen. Dan naar boven gaan en mijn telefoon meenemen maar mijn kopfoon laten liggen. De telefoon op mijn bureau leggen. Mijn Kindle uit mijn linkervestzak halen en op mijn bureau leggen.

In de loop van de avond, ten laatste net voor ik ga slapen, ga ik mijn kopfoon halen in de keuken, neem ik mijn kindle mee, en ga ik slapen met mijn telefoon, kopfoon, en met met  de kindle in de rechterbovenhoek van mijn bed.

’s Morgens neem ik dan mijn gerief allemaal mee, steek ik mijn kindle in mijn linkervestzak, de telefoon in de borstzak, de kopfoon in de oren, en ben ik vertrokken.

Woensdag kwam er dus iemand op bezoek, en de routine was helemaal weg. Ik heb van de antratie mijn kindle laten liggen op mijn bureau, en donderdag ’s morgens lag hij dus niet in mijn bed en zat hij dus ook niet in mijn linkervestzak toen ik naar Brussel vertrok om 6u51.

Moet het toch wel gebeuren dat het donderdag de eerste dag was dat ik helemaal alleen in het bureau zat bij Eurocontrol, en dat ik ook helemaal alleen in de refter zat en dat ik dus een boek wel kon gebruiken.

Grrr! Mijn boek lag nog op mijn bureau thuis!

Gisteren kom ik thuis, en wat graadt gij? Mijn boek lag niet op mijn bureau! Een onverlaat had mijn boek gediefd!

Ik ben kalm gebleven, ik ben geen verwijten beginnen rondgooien, ik heb gewoon overal gezocht waar mijn kindle mogelijks eventueel zou kunnen gelegen hebben — veel plaatsen zijn dat niet: de keuken, mijn bureau boven, het bed, onder het bed, zeer eventueel in de zetel.

En dan ben ik vandaag opnieuw zonder kindle gaan werken.

Om dan vanavond In Ernst te beginnen zoeken. In de keuken: niets. Op het bureau boven: niets. Op en onder en tussen het bed: niets. Zelfs de zetels één voor één bekeken: niets.

Ik ben kalm gebleven. Meer dan ijzig kalm. Alle mogelijke scenario’s overlopen: dieven in het huis? Nee, die zouden wel wat anders meegenomen hebben. Eén van de kinderen die mijn kindle meegestolen had en dan verkocht op straat om harde drugs mee te kopen? Nee, ik denk niet dat er zo enorm veel vraag naar kindles is op de zwarte markt. Sandra die woensdag ergens in het midden van de nacht geprobeerd heeft de lamp boven mijn bureau te vervangen, op mijn kindle gestapt heeft, het niet durfde zeggen en hem dan maar weggemoffeld heeft in de vuilbak? Nee, Sandra zou nooit lampen vervangen ’s nachts.

Bleef maar één logische conclusie over: een aantal van mijn huisgenoten proberen mij door middel van gerichte acties mentaal kapot te krijgen. Steken dingen weg en doen dan alsof er niets aan de hand is. Duivels.

Er zat dus niet anders op dan te doen alsof ik berustte in mijn lot. En dat ik nog aandachtiger dan vroeger zou kijken naar mijn omgeving, en een cataloog beginnen bijhouden van andere dingen die zouden verdwijnen, “zomaar”. Andere dingen waarvan ik meer dan 100% zeker zou geweest zijn dat ze precies daar lagen, maar dat de andere mensen in huis even stellig zouden zeggen dat ze niet wisten waar ze zouden kunnen geweest zijn.

I’m not gonna crack.
I’m not gonna crack.
I’m not gonna crack.
I’m not gonna crack.

*
*      *

AHAHAHAHA!

HUN PLAN IS MISLUKT!!

Er was een vriendin van Zelie op bezoek, en die kwam plots af met mijn kindle. Ze had hem “gevonden” waar iemand hem had verborgen, bovenop een stapel kleren op het tweede verdiep.

Mijn huisgenoten deden zelfs niet alsof ze verbaasd waren. En staken het natuurlijk op mij.

I know what they’re up to.