Ik werk bij Namahn.

Het was daar vanavond een bijeenkomst voor UX-mensen, en ik heb een korte spreekbeurt gegeven.

[Foto van ex-collega Mieke, ik aan slide 6 van 153 van mijn spreekbeurt.]

Maar dat geheel terzijde: ik heb er heel erg in de snelte een ex-werkneemster leren kennen — zij deed net vóór mij ook een spreekbeurt.

(die van mij was ‘Design thinking a festival event’, die van haar ‘Language, design and ethics’)

Zij werkte er jaren, net in de periode dat ik er niet werkte. En dan spreekt ge even met elkaar, en dan denkt ge Yep, dit is iemand van Namahn. Het is zeer zeer vreemd en moeilijk te omschrijven, maar ik heb soms de indruk dat we daar na een tijdje allemaal iets ondefinieerbaars krijgen waardoor we voor eens en voor altijd “mensen van Namahn” zijn.

Dat betekent bijvoorbeeld dat ik er acht jaar weg kan zijn en dan weer terug zijn, en dat het lijkt alsof ik een lange vakantie van acht weken genomen heb en dan de draad weer oppak.

Of dat ik vanavond een ex-collega terugzie die al een tijdje niet meer bij Namahn werkt, en dat het ook lijkt alsof de tijd stilgestaan heeft.

Zeker dat, allemaal wat ouder en wat meer ervaring, dat wel. En kinderen in het zesde leerjaar en eerste middelbaar en universiteit begonnen of universiteit afgewerkt. Maar niet fundamenteel veranderd.

Ik ben echt zeer, zeer content dat ik mag werken waar ik werk. Beste werk ooit.

(Ah ja trouwens, we zoeken nog senior profielen, en voor wie goesting heeft: er zijn nog een paar plaatsen vrij voor ons Summer Camp. Zie mij reclame maken als een goede werknemer. Dance, monkey boy, dance. En het wordt mij niet eens gevraagd!)