Ik deed dat absoluut niét graag, spreekbeurten geven op school.
En dan is het plots gekanteld: de laatste spreekbeurt waar ik een hekel aan had, was er een over hoe het al dan niet kinderen niet toegelaten-systeem in elkaar zat (“psychologische horror zou moeten kunnen vanaf 13 jaar, herinner ik me gezegd te hebben). De eerste spreekbeurt die ik wél degelijk voorbereid had, was er een over spreekbeurt over contactlenzen, waar ik het verschil uitlegde tussen harde en zachte en harde gasdoorlatende PMMA-lenzen, en wat er precies goed was aan dat polymethylmetacrylaat.
En veel later, toen ik al werkte, kregen we een uitleg over spreekbeurten geven van iemand die professioneel verkoper is, en die is mij altijd bijgebleven: hoe een spreekbeurt eigenlijk een soort ballet is, waar elke beweging normaal voorbereid is en niet-toevallig.
Sindsdien doe ik dat eigenlijk wel graag.
Vorige week heb ik er twee gegeven voor collega’s, eentje over React en eentje over OBS. Volgende week heb ik er geen gepland, maar de week daarna doe ik er weer eentje voor collega’s over Design Systems in een Lean UX-context, en dan eentje voor een virtueel auditorium aan de KUL over informele en formele designiteraties.
Spreekbeurten zijn wel geestig.