Zeven jaar geleden stond ik voor een keuze: blijven werken in een bedrijf waar ik enorm graag werkte, of gaan werken voor een ander bedrijf.

Deze maand stond ik voor dezelfde keuze, maar dan in omgekeerde richting. Letterlijk omgekeerde richting: blijven bij het bedrijf waar ik zeven jaar geleden naartoe ging, of terugkeren naar waar ik zeven jaar geleden werkte.

Het is het tweede geworden.

De beslissing was vorige keer zeer nipt: Namahn is namelijk, en dat kan iedereen beamen die er ooit gewerkt heeft en mee samengewerkt heeft, een bijzonder fijne groep mensen.

Ik had toen drie hoofdredenen die de schaal deden overhellen:

• het werk bij Adhese zelf, dat “een product bouwen” was (waar het bij Namahn consultancy was en er per definitie minder inspraak kan zijn)
• de kans om te kunnen werken aan iets van begin tot einde (waar het bij Namahn per definitie maar een onderdeel van het hele proces kan zijn)
• werken op een paar minuten van mijn deur (waar Namahn elke dag minstens twee uur vervoer was)

De situatie is op zeven jaar tijd veranderd. Het blijft twee of meer uur vervoer (ai!), maar maar de grootste verandering is natuurlijk dat in 2010 de kinderen 11, 9, 6 en 4 waren, en dat ze allemaal in de lagere school of kleuterschool zaten. Nu zijn ze 18, 16, 13 en 11, en zitten ze allemaal in humaniora of universiteit. En dat verandert de zaken nogal.

Daarnaast: op zeven jaar tijd zijn niet alleen de kinderen maar ook de markt meer matuur geworden. Wat wil zeggen dat het risico om ergens binnen te komen als een soort UX-pleister op een al verdronken kalf veel kleiner is. En Namahn zelf is ook mee geëvolueerd is, van bijna uitsluitend user experience/interface en informatie-architectuur naar ook service design en systemic design.

Wat mij brengt tot het aspect dat op dit moment het meest van alles doorweegt bij mij. Ik zei het vorige keer ook al: elke maand bij Namahn leerde ik bij alsof het zes maand was. Natuurlijk dat ik bij Adhese ook enorm veel bijgeleerd heb, maar het was toch van een andere orde.

Er is weinig dat mij zo gelukkig maakt als ergens in het midden van iets zitten dat ik niet helemaal begrijp, vragen stellen, luisteren, en dan plots ping! het licht voelen aan gaan in mijn hoofd, dat alle puzzelstukken op hun plaats vallen en dat alles plots zin en structuur krijgt.

Er is maar één ding dat mij nog contenter maakt, denk ik, en dat is als ik dat licht kan doen aanfloepen bij iemand anders, op welke manier dan ook.

Ik ben helemaal nerveus en alles. Het onbekende lonkt.