Ik was naar mijn moeder gefietst. Dat kan op een kwartier, maar ik heb er vijfentwintig minuten over gedaan want ik heb een beetje rondgeflaneerd en op het gemak genoten van de zon.

Ik was om kwart voor elf bij mijn moeder, en dan rond een uur of vijf weer naar huis gefietst. De rechtstreekse weg in het terugkeren, niet te snel en niet te traag, proper op het fietspad, met een fiets die helemaal in orde is, niet aan het sms-en of een film aan het bekijken — helemaal reglementair dus.

En dan reed ik aan de Snepkaai, aan 12 per uur of zo achter een familie die met fiets en twee kleine kinders op stap was, geen aanstalten aan het doen om ze in te halen of niets. Nog eens: helemaal in orde met alle mogelijke regels en verordeningen. Op een van de rijweg afgescheiden fietspad. Kijk, hier reed ik:

Gewoon op de fiets, minding my own business, en jawel: ineens een politiecombi naast mij, luid geroep en getier uit het open venster, zo ongeveer klemregeden, geforceerd te stoppen.

Ik was zodanig onder de indruk dat ik mij het gesprek niet letterlijk meer herinner, maar het was iets in deze zin:

Politie: Ah meneer, wat zijn wij aan het doen?

Ik: Euh op de fiets rijden meneer.

Politie: En wij vinden dat normaal of wat?

Ik: Euh ja meneer, ik ben gewoon naar huis aan het rijden.

Politie: En gij rijdt altijd in uw pyjama en uw sletsen rond?

Ik: Euh nee meneer maar ’t is zondag en ik had geen goesting om mij aan te kleden want ik heb gisteren al mijn kleren moeten aandoen om ergens naartoe te gaan en normaal gezien doe ik heel het weekend mijn peignoir aan en niet mijn kostuum.

Politie: Allez, en gij vindt dat dus geen probleem?

Ik: Euh nee meneer maar ik ben toch bijna thuis.

Ze hebben mij vernederd, of tenminste proberen vernederen, of tenminste de indruk gegeven dat ze in mijn gezicht aan het glimlachen waren. En dan zijn ze doorgereden.

Pyjama shaming. ’t Is erg, de wereld tegenwoordig.