Wij hebben een probleem met voedsel, thuis, soms.

Dan maken we eten voor zes en bleek dat eerder eten voor acht te zijn. Of maken we eten voor zes maar hebben er twee “geen goesting”. Of had er één al gegeten bij een vriendin, en was een andere plots gaan logeren.

Of, nog erger: koopt er iemand iets om te eten, en vergeet iemand anders dat dat gekocht was, en blijft het in de frigo zitten.

Dat was het geval twee dagen geleden: ik had Zelie carte blanche gegeven om vlees te kopen voor de volgende twee dagen. Ze had voor dag 1 valse cordon bleus gekocht, en voor dag 2 twee pakken kippengyros. (Ja, ’t is niet alle dagen kermis bij ons.)

De valse cordon bleus heb ik gemaakt met gebakken patatten en boontjes; de dag erna was ik al vergeten dat er nog kippengyros was, en had ik al een verzoek gekregen van Jan om pasta met kaassaus en hesp te maken.

Ik dus om kaas en verse bloem wegens dat ze op was, en dan keek ik in de frigo om boter te pakken — en viel ik op die kippengyros. Die dié dag op moest wegens niet langer houdbaar.

Maar niemand had echt zin in kippengyros, en dus heb ik iets geprobeerd: kippengyros klaargemaakt tot min of meer gereed, en dan kruiden en een paar blikken tomaat bijgedaan: hopla presto, spaghettisaus! Goéd was het niet, maar het was ook niet oneetbaar.

En de overschot, wegens twee kinderen niet aanwezig, ging de frigo in.

Vandaag, twee dagen later, zag ik de pot in de frigo staan, en ik had geen enkele zin om hem weg te smijten. In een pot op het vuur, wat melk erbij om het wat vloeibaarder te maken, een vette scheut sriracha om alle eventuele slechtvleesverschijnselen te verdoezelen, en dan op het einde nog een pootje kaas:

Dat was eigenlijk helemaal niet zo slecht.

Net zoals gisteren de overschot van de pasta met kaassaus en hesp (die ik dan alsnog gemaakt had, belofte maakt schuld), met wat extra melk en een vette scheut sriracha, trouwens. 😀