In tijden van examens (geweest voor 3/4 van onze kinders, te komen voor 1/4) denk ik soms nog eens terug aan mijn eigen examens.

Ik herinner er mijn eigenlijk niet zo enorm veel van, besefte ik vandaag. Noch van het studeren, noch van het afleggen, noch van de resultaten.

Niet veel meer dan een soort algemeen gevoel van “ik had er vroeger aan moeten beginnen” bij het studeren, een gevoel van “haja, ’t was te peizen” bij het afleggen en een gevoel van “kak” bij de resultaten.

Hier en daar blijven er wel wat dingen hangen. De laatste 48 uur vóór het examen studeren met een grafiek van aantal pagina’s en aantal uur te gaan. Examens waar ik van ver noch van dicht wist waar de vraag zelfs over ging. Die ene keer dat ik aan een meneer de weg vroeg naar het bureau van de prof voor het mondeling examen en dat die meneer de prof bleek te zijn.

Of die paar keer dat ik een examen echt zéér goed kon, omdat de leerstof mij gewoon boeide (een mens kan zich alleen maar inbeelden wat het zou geweest zijn als ik aan de universiteit een richting zou gevolgd hebben die ik wou volgen).

Het allerbeste voorbeeld daarvan was in het zesde middelbaar, bij het examen godsdienst. Van het examen zelf weet ik niets meer, alleen dat het echt niet eenvoudig kan geweest zijn. De aftermath daarentegen, die zal mij altijd bijblijven.

Het was op de proclamatie, waar we ons diploma kregen. Die proclamatie was overdag, en alleen mijn vader kon komen. We waren wat aan het ronddrentelen en bijna naar huis aan het trekken, toen de leraar godsdienst mij in de stampvolle refter waar het ding gebeurde, tegenhield.

(Dezelfde leraar godsdienst die drie jaar eerder, op zijn eerste lesdag in onze klas, de namen van de leerlingen afliep, en bij Luk Rotman aangekomen meende te moeten witzen “Ik hoop dat je niet zo’n rot mannetje bent als je naam doet vermoeden”. Akelige kerel.)

De man was helemaal wit vertrokken, en met een heel lichaam vol machteloze woede siste hij mij toe “Ge hebt geluk, (sneert) Vuijlsteke, dat uw examen zo uitstekend was, anders had ik u met plezier gebuisd.”

Mijn vader heeft hem in zijn gezicht uitgelachen.

Good times.