Er waren nieuwe schoenen en die zaten wel goed, maar aan mijn linkervoet was er een plaats waar een plooi in de bovenkant wreef tegen de bovenkant van mijn voet, juist achter mijn grote teen.

Gevolg na een dag rondlopen: open wonde, strompelen op straat.

Ik heb dat een paar dagen volgehouden (maandag tot woensdag), en dan ging het min of meer over, maar kreeg ik pijn aan mijn linkervoet, een beetje gelijk dat ik mijn voet had omgeslaan.

Dat werd serieus erger in de loop van donderdag, en tegen dat ik thuis kwam, kon ik niet meer stappen. Ik dacht aan vanalles: toch verstuikt? Of misschien iets met een ontsteking die raar deed? Vleesetende bacterie, dat mijn voet zou moeten geamputeerd worden?

Ik heb bijna de hele nacht wakker gelegen van de pijn, en dan iets vóór vier uur Sandra gevraagd om mij toch wat zware pijnstillers te gaan halen. Zelf lukt edat niet, omdat ik nauwelijks kon bewegen, laat staan rechtstaan, laat staan stappen.

En dan werd het duidelijk, vanmorgen, als ik keek naar mijn enkel: ’t is gewoon jicht. Kak. Drat. Fuck.

En dat doet dus serieus pijn. Serieus pijn. Ik hoop van ganser harte dat het tegen maandag over is. Ik ben bang van niet, maar ik hoop het echt.