In De Morgen stond een artikel waar het over Warren Zevon’s Splendid Isolation ging.
Wat een fantastisch nummer toch, van een ongelooflijk plaat.
Ik denk dat ik Transverse City zo ongeveer het hele jaar 1990 op elkaar had staan, en ik ben bijna zeker dat ik de enige student rechten was die Run Straight Down‘s achtergronddrone van buiten mee kon zingen (4-aminobiphenyl, hexachlorobenzene, dimethyl sulfate, chloromethyl methylether, 2, 3, 7, 8- Tetrachlorodibenzo-para-dioxin, carbon disulfide, dibromochloropane, cholorinated benzenes, 2- nitropropane, pentrochlorophenol benzotricholoride, strontium chromate, 1, 2- Dibromo-3-chloropropane).
Het was al een paar jaar na de echte glorietijd van Cyberpunk, maar het blijft er in mijn hoofd wel voor eeuwig mee geassocieerd.
Splendid Isolation.
Ik wou dat dit altijd kon blijven duren maar ook dat ik gewoon op pensioen was.
Want ik ben dus niet gemaakt om thuis te werken, weken aan een stuk. Ik heb nu, dit weekend, meer stress dan vroeger toen ik nog de trein moest nemen op maandag. Vraag mij niet waarom, maar het is zo.
Ik denk dat het eerste dat ik doe als we weer mogen gaan werken, twee weken vakantie pakken is.