Ik heb een licht lugubere karaoke-versie van de Internationale gemaakt:

Zou het kunnen, dat we met deze Corona-historie een beetje de grenzen van het huidige systeem tegenkomen?

Ik was — mirabile dictu — onder de indruk van mateke’s 1 mei-toespraak, ondanks zijn stijl die nooit de mijne zal zijn, ondanks het zwaar cringen wegens het Engels, ondanks de doorzichtige rethorische (die knullige herhalingen, gast) en videografische (die langzame zoom, kerel) truukjes.

Zoals ene Jeroen op de Twitters witzte, kan ik mij inbeelden dat het bij nog wel mensen zou kunnen zijn:

Voor mij is het allemaal nog te light, te afgelekt, te berekend overkomend. Maar een mens leeft in hoop dat daar verandering in komt, ooit.