Ik heb, op een paar dagen in juli dat we naar Frankrijk gegaan zijn en op een hospitaalbezoek om de zes à zeven weken, van maart tot nu binnen in mijn huis gezeten.

Er zijn op al die tijd drie vrienden langsgeweest (twee in juni, één in december), en een handvol vrienden van de kinderen. Op afstand.

Ik heb het geluk dat ik gewoon kon blijven doorwerken alsof er niets aan de hand was, en het bijkomende geluk dat mijn werk mijn bureaustoel en monitor van op het werk hier thuis heeft geleverd.

Ik weet natuurlijk wel dat het voor zeer veel mensen diepe miserie was, dit jaar. Mijn hart bloedt vooral voor de kinderen en de studenten die nu al hun tweede school- of academiejaar de mist in zien gaan — jaren die ze nooit gaan terugkrijgen.

Voor mij was het een fantastisch jaar. Alleen al de werksituatie:

• slapen tot ik moet beginnen werken (as opposed to slapen tot kwart voor zes om dan de fiets de trein de bus of de metro te nemen om anderhalf tot twee en een half uur later te kunnen beginnen werken)
• stoppen met werken en thuis zijn (as opposed to bus of te voet en en trein en fiets om anderhalf tot twee en een half uur later thuis te zijn)
• vergaderingen vanuit het comfort van mijn bureaustoel (as opposed to fysiek aanwezig moeten zijn en interactie te moeten doen in persoon)
• 90% van de tijd in peignoir kunnen doorbrengen en voor de rest een hemd, een plastron en een vest klaar hebben liggen (as opposed to elke dag kleren moeten aantrekken)

En in het algemeen: geen mensen moeten zien, nergens naartoe moeten (behalve dat hospitaal natuurlijk) — een droom die werkelijkheid geworden was. In die mate dat ik nu al wat nerveus word voor als het ooit op zal houden. Ik weet niet of ik het nog wil. Ik weet niet of ik het nog aan zou kunnen.

Ik wens mijn kinderen en al wie er behoefte aan heeft een terugkeer naar het normale, of toch zo normaal als het ooit nog mogelijk zal zijn. Zonder maskers maar met onbezorgd bezoek en mensen vastpakken en uitgaan en dansen en hele avonden en nachten babbelen en drinken op café of bij elkaar op kamers.

Maar ik wens het mijzelf niet toe. Ik wens mezelf een lockdown tot mijn pensioen. Als ik daar ooit geraak. En in voorkomend geval: er voorbij.